Köyün nüfus gelişimi
Öncesinde Roma ve Bizans yerleşimi olan 1300'lü yıllara doğru Osmanlı yerleşimine açılan Gökçesu Köyünün bilinen en eski nüfus kaydı 1487 yılına aittir. Bu dönemde çiftlik yerlerinden oluşan köyde 3 hane ve 1 mücerred nüfus kayıtlıdır. Bu ilk nüfus bilgisinden yaklaşık 34 yıl sonra ise köy nüfusu iki katından fazla çoğalarak 1521 tarihinde 7 hane ve 1 mücerred olarak kayıt altına alınmış. Kesin tarih verilmemekle birlikte XV. yüzyılda köy nüfusunun 10 hane Müslümandan oluştuğuna dair başka bir kayıt daha mevcuttur.
XVI. yüzyıl tahrirlerinde nüfus bilgisi bulunmayan köy H.1307 (M.1891/92) Hüdavendigar Salnamesinde yine Yarhisar nahiyesine bağlı bir köy olarak gösterilmiş fakat nüfus bilgisi kayıt altına alınmamış.
Ancak H.1316 (M.1898/99) Salnamesinde 72 hanede 363 nüfus bilgisi kayıt edilmiştir. 1908 Salnamesinde ise nüfus oranı mevcudiyetini koruyarak yine 72 hane olarak görünmektedir.
Cumhuriyetin ilk nüfus sayımı olan 1927 yılında ise nüfusu 558 kişidir. 1955 yılında 646’ya yükselen nüfus bu tarihten itibaren azalmaya başlamıştır. 1970 nüfusu 585 olan köyün 1980 nüfusu 488 kişi olarak tespit edilmiştir. 1985 yılında 232 kadın, 215 erkek olmak üzere toplamda 447 olan köy nüfusu 2000 yılında 308’e 2015 yılında 151’e kadar gerilerken 2022 yılı nüfus verilerine göre köyde 57’si kadın, 74’ü erkek olmak üzere toplamda 131 nüfus tespit edilmiştir.
Köy nüfusunun bu denli azalmasının en önemli nedenlerinin başında genç nüfusun köyde kalmak istememesi, köyde iş imkânlarının ve köy işlerinden gelecek ekonomik gelirin tatmin etmemesi, şehir hayatının cazibesi ve eğitim çağına gelen çocukların daha iyi bir eğitim alabilmesi adına başta Yenişehir, Bursa veya Bilecik gibi şehirlere göç edilmesinden kaynaklanmaktadır. Geçimini daha çok hayvancılıktan ve orman ürünlerinden sağlayan köyün tarıma dayalı verimli topraklarının yetersiz oluşu genç nüfusu zamanla okumaya yöneltmiştir.
Son yıllarda özellikle emekli olanların köye ev yaptırmaları veya mevcut evlerini onarmak suretiyle yaşanabilir duruma getirmeleri özellikle yazları köyde geçirmeleri ile yaz nüfusu artmaya başlasa da köyde devamlı ikamet edenlerin oranı her geçen gün azalmaktadır.
Kültürü ve köyde hıdrellez geleneği
Eski ve köklü bir kültüre sahip olan Gökçesu Köyü Osmanlı ve Türk kültürünün bütün izlerini barındırmaktadır. Köy halkı bayram, düğün, dernek gibi etkinliklerde gelenek ve göreneklerini yaşatmaktadır.
Misafirperver bir köydür. Köyün en önemli yemeği yufka böreğidir. Özellikle misafirlere bu yufka böreği üzerine tavuk kızartılıp ikram edilir.
Köyün geçmişten gelen bir Hıdırellez etkinliği bulunmakta. Son yıllarda eskisi gibi kutlanmasa da köyde Hıdırellez etkinliklerinin geçmişi çok eskilere dayanmaktadır.
Hıdırellez etkinlikleri köyün Hıdır Dede mevkiinde yapılırdı. Köyün Akyol mevkiinde bulunan vakıf tarlasını eken aile, tesbiğlik ağaçlarının çiçek açtığı dönemde, Dedeye çıkma zamanının geldiğini köye duyururdu. Bu duyuruya müteakiben ise köylüler en yeni ve en renkli giysilerini giyerlerdi. Mutfak eşyalarını ve yaygılarını eşeklere, öküz arabalarına yükleyerek Hıdır Dede denilen yere çıkılırdı. Bu yerde çok yıllık ulu meşe ağaçları bulunmaktaydı. Köyde yaşayan her sülalenin bu bölgede bir ağacı olurdu. Her aile kendi ağaçlarının dibine ocaklarını kurarlar. Börekler yapılır, toprak tencerelerde sarmalar yapılırdı. Tavuklar kesilir, sofralar kurulurdu. Vakıf tarlasını eken aile, bir hayvan keserdi. Nohutlu, etli, naneli kesme hamur çorbası kazanlar dolusu pişirilirdi. Her aileye bir tas çorba verilir, aileler de birbirlerine yaptıkları yiyeceklerden ikram ederdi. Mevlitler okunurdu. Nişanlı kızlara salıncaklar kurulurdu. Salıncağa şalvarlık, çember (yemeni), ipek krep bağlanırdı. Yaşlı kadınlar tarafından " Lefke, Eğri v.b." gibi türküler söylenirdi. Gençler "kör göçtü" oyunu oynardı. Tahterevalliye binilir, çocuklar top oynarlardı. Günün en eğlenceli yeri yapılan güreşler ve at yarışlarıydı. Akşamüzeri köye dönüş başlar, topluca hareket edilirdi. Köye dönerken anneler ilk çocuklarını dereye yatırırlardı. Bu hareketin bereket ve uğur getireceğine inanılırdı. O zamanlar bu törenlere dışarıdan kimse davet edilmez, sadece aynı köylüler katılırdı.
