Tebdil-i mekanda ferahlık var demişler.
Benim gündemimde de mekan değişikliği şart oldu son 15 gündür.
Mecburi bir taşınma gerçekleştirdim.
Henüz geçen yıl taşınmış olduğum evimden %65 zam dolayısıyla taşınmak zorunda kaldım. Ev sahibim, yasal olarak hakkı olan %65 zammı ahlaki olarak da kendine yakıştırmış olacak ki hiçbir beis görmeden gerçekleştirdi.
Herkesin kendi çıkarını önemsediği, insani değerleri tamamen yok saydığı bir dünya düzeninde hiç tuhaf değil ne yazık ki.
Taşınmak gerçekten çok büyük iş bir kere daha anladım ama iyi tarafları da yok değil.
Tüm unuttuğunuz eşyaları hatırlamanız, kişisel redoks yapabilmeniz için belli aralıklarla taşınmak gerekiyor sanırım.
Bir kere daha fark ettim ki çok fazla biriktiriyoruz.
Hem eşyayı hem de duyguları kendimize gereksiz yük ediyoruz.
Diğer taraftan taşınma meşguliyeti ister istemez insanı ülkenin delirmiş ruh halinden uzak tutuyor.
Zihnen de bir redoks yani.
Gündemden biraz uzak kalmak iyi gelmiş olsa da o sizi hemen yakalıyor.
Toplumsal çürümüşlük üzerine çok fazla yazı ve video geldi karşıma bu birkaç günde.
Koca ülke de nereden tutsan elinde kalıyor durumu yaşıyoruz.
Akıl sağlığımızı koruyabilmenin tek yolu kendi fanusumuza çekilmek olsa da bunun uzun vadede hiçbirimizi bir faydası yok maalesef.
Her gün daha kötü ne olabilir diye düşünürken hep daha kötüsüyle karşılaşmak sinir sistemimizin çökmesine neden oluyor.
Hepimiz aynı umutsuzluk, aynı depresyon, aynı beden ağrılar, aynı çaresizlik ve öfkeyle baş etmek zorunda kalıyoruz.
İşin kötü yanı çözüm önerilerimiz tükendi.
Daha iyi bir gelecek hayali yerini, bir şeyler değişse de biz göremeyiz artık cümlelerine bıraktı.
Bu sürdürülebilir olmayan gündelik yaşamın sonu nereye varacak gerçekten merakla bekliyorum.
Beklerken de boş durmuyorum kendim için hayatı güzelleştirmenin yollarını arıyorum. Demem o ki, kişisel iyiliğimiz toplumsal iyilikle paralel ilerliyor maalesef.
Akıl sağlığımızı koruyabiliyorsak iyi durumdayız demektir.
