Öğretmenler kendi mekanlarından atılınca, memurlar derneğine sığındılar.
Tepki vermedikleri için eleştirmiştim ama durumun daha vahim olduğunu anladım.
Yenişehir’e oğlunu ziyarete gelen emekli bir öğretmen arkadaşımız geçen hafta Yenişehir’e gelir ve doğal olarak öğretmen arkadaşlarını arar.
Uzun sürmez öğretmenleri bulması.
Hoş geldin faslından sonra, kendisini oyun oynamaya davet eden öğretmen arkadaşlarını kırmaz ve oturup oyun oynar.
Bir gün sonra arkadaşımız yeniden aynı mekandadır ve gazete okumaktadır.
Yanına bir yetkili oturur ve
“buraya gelip gidebilirsiniz ama üyemiz olmadığınız için oyun oynayamazsınız” der.
Arkadaş, emekli öğretmen olduğunu ve Yenişehir’de misafir olarak bulunduğunu söylese de durumu değiştiremez.
Karar kesindir.
Arkadaşın beklediği bir durum değildir bu.
Canı sıkılır.
Birden kalkamaz yerinden. Oturur kalır sandalyesinde.
Bir süre sonra, oyun oynadığı arkadaşları gelir mekana.
Daha önce yaptıkları oyun davetlerini yinelerler.
Öğretmen arkadaş, durumu özetler.
“Ha öyle mi?” derler ve bir başka oyun karesi kurarak oyun oynamaya başlarlar.
Çok geçmeden farklı bir öğretmen grubu girer içeriye.
“boş oturma, hadi gel oyun oynayalım” derler onlar da.
Arkadaş, onlara da durumu anlatır.
Benzer bir tepkiyle karşılanır.
“Eee burada bizim borumuz ötmüyor” denir ve oyun masalarına geçilir.
Arkadaşın, mekanı terk etmekten başka çaresi kalmamıştır.
Bir taraftan, mekan yetkilisinin tavrını düşünür,
Bir taraftar, bu tavrı doğal sayan öğretmen arkadaşlarını.
Hangisine daha fazla üzülmüştür derseniz,
Tabi ki öğretmen arkadaşlarının duyarsızlığına.
Neden? Niçin? Diye sorgulamadan yaşamaya alışmış öğretmen arkadaşlarına üzülür.
Ben de çok üzüldüm.
Önce memurlar derneğinin yetkilisine birkaç sözüm olacak.
Anadolu atasözü vardır: “Deliye yetki vermişler, önce babasını asmış.”
Bu sözün farklı söylenişleri var ama tercih etmedim.
Sizlere hakaret olur endişesiyle değil.
Kendime yakıştıramadığım için.
Sizler, Yenişehir’e ziyarete gelen bir emekli öğretmeni üzdünüz.
Bunu yaparken sözüm ona dernek kurallarını uyguladınız.
Size kim öğrettiyse yanlış öğretmiş.
Dernek üyelerinin misafirleri olur ve bu misafirler en az dernek üyesi kadar önemlidir.
Davranışınızın hiçbir haklı gerekçesi olamaz.
Özür dilemenizi önereceğim ama yapamazsınız ki.
Gelelim sizlere öğretmenler.
‘Bizim keyfimiz kaçmasın da ne olursa olsun’ diyorsunuz.
Zar zor bulduğunuz ve koşa koşa üye olduğunuz bu mekan ile sorun yaşamak istemiyorsunuz.
Oyun oynayacak bir mekan bulamazsanız, hayatınızın sekteye uğrayacağını düşünüyorsunuz.
Bir öğretmen arkadaşınızın uğradığı hakarete, bu nedenle sesiz kaldınız.
‘Bu bizim arkadaşımız, misafirimiz’ diyemediniz.
Siz, tüm vasıflarınızı kaybetmişsiniz.
Sizi ve sizin gibileri sevmiyorum.
Yorumlar kapalı.