Benim bazı defterlerim var. Yazmayı severim çocukluğumdan beri.
Duygularımı anlamamı, tanımlamamı kolaylaştırır. Özellikle zor zamanlarda, düşüncelerin ya da olayların içinden çıkamadığımda yazarım.
Arada da o defterleri karıştırır, kendimce muhasebe yaparım. Neredeydim, nereye geldim gibi.
Tam 13 yıl önce not aldığım bir yazıyı buldum geçenlerde. Dilini iyi tanıdığım ama adını anımsayamadığım bir yazara ait gibi.
O günkü duygularımı düşündürdü bana. Ne yaşamıştım, ne hissetmiştim ki bana anlamlı gelmişti?
Hatırlayamadım. Oysa çok acı çekiyormuşum belliki o günlerde.
Üstelik hayatımın en büyük acısı daha başıma gelmemişti. Kim bilir neye üzüldüm o kadar?
Unutmak, insanın en büyük mucizesi gerçekten. Aksi halde bu ülkede hatta bu dünyada hayatta kalamazdık.
Acı insanı büyütüyor diyorlar. Öldürmeyen acı güçlendirir de diyorlar. Haklılar aslında. İnsanın gücü mücadele becerisinden geliyor.
Acıyla başa çıkmayı başarabilenler, kötü olmak daha kolayken iyi kalmak için çaba sarf edebilenler daha güçlüler hayatın içinde.
Cesurlar bir kere. Zaten yanmış canları, korkmuyorlar acıdan.
Peki korkaklar, kötü olmayı seçenler, ya da kurban rolünü tercih edenler de aynı hayatın içinde değiller mi?
Gerek var mı bu kadar mücadeleye, dirence, yorgunluğa?
Bana göre insanın kendine yapabileceği en büyük iyilik ayakta kalabilmeyi başarmak. Bunun yolu da yaşadıklarınla yüzleşme cesaretinden geçiyor.
Evet gerek var.
Hayatı yaşıyorum diyebilmek için, hakkını arayabilmek için, ben de varım diyebilmek, dik durabilmek için mücadele becerisine, direnme cesaretine ihtiyacın var.
Çünkü bence hayat hakkın, mücadelen kadar.
