Kuyruktayım. Simit kuyruğunda… On dokuz kişi var önümde. Şimdi on sekiz kişi kaldı. Bakıyorum da epey simit var.
Bana gelene kadar bitmez simitler. Zaten alacağım bir tane simit. Bir tanecik bile kalmayacak değil ya. Arkamda da dokuz on kişi var. Bekliyoruz.
Yalnız benim arkamdaki kadın oflayıp pufluyor. Kendi kendine söyleniyor alçak sesle de anlayamıyorum ne diyor.
Ne diyorsa diyor. Bana ne be. Kuyruğa mı kızıyor acaba? Ne canım… Senin gibi simit almak isteyen insanlar işte. Ne olmuş? Bekleyiver.
Bu arada arkamda da dokuz on kişi vardı ama beşi çıktı kuyruktan. Bir grup genç. Formalılar. Lise öğrencileri… Beklemek istemediler herhalde gittiler. İyi. Beklemek istemiyorsan gidersin. Bak bu kadın gibi oflayıp puflayacağına… Gidersin işte böyle. Bakıyorum da bu arada simitler de azalıyor.
Önümde de beş kişi kalmış gerçi. İyi iyi. Yeter bize. Bize mi? Biz derken şu arkamdaki kadınla bana. Çünkü kadının arkasında da kimse kalmadı. Beklemediler gittiler. İsteyen gider. Madem sen de git diyesim var kadına ama diyemem. Bana ne canım. Münasebetsizlik olur. Allah Allah… Denir mi hiç? Denmez.
Simitler de epey azaldı mı ne? Olsun iki kişi var önümde. Oh, işte önümde yalnızca bir kişi var.
Ne dedi o? "On tane ver." mi dedi? Aman… Şimdi arkamdaki kadın paralayacak adamı. Duymadı galiba. Sağa sola bakınıyor kadın hâlâ bir afra bir tafra… Eh… 200 lira uzattı adam. Büfeye gidiyor simitçi parayı bozdurmak için. Yahu adam sen de… Simit alacağın belli değil mi? Bozuk parayla gelsene.
Parayı bozdurup geldi simitçi. Poşete koyuyor simitleri. Bir, iki, üç… Ah… Bitiyor mu yoksa simitler? Oh be… İki tane kaldı. Gülümsedim. Kadına dönüp tebessümle "Şanslıyız. İki tane kaldı. Biri size biri bana." dedim. Demez mi bana "Ben iki tane alacaktım aslında." diye ters ters ama bir yandan da sesi ağlamaklı hırslanmış çocuklar gibi. "İyi madem. İkisini de siz alın. Afiyet olsun." dedim kadına. Simitçiye de "Hayırlı işler." dedim. "Sağ ol abla." dedi. Yürüdüm gittim.
Kadın arkamdan şaşkın "Şey, siz… Teşekkür…" bir şeyler geveledi ama anlamadım tam ne dedi. Yüzümü tam dönmeden el salladım kadına. Yürüdüm gittim…
Şimdi Yenişehir'de olsaydım diye düşündüm. Simidin en güzelini hiç sıra beklemeden alabileceğim geldi aklıma.
Babam görmesin bu yazdıklarımı. “Sen ne zaman kalktın da simit aldın” diyecektir.
Evet, Yenişehir’de simit almaya gidemiyorum gerçekten. Babam fırsat vermiyor. Ben uyurken gidip almış oluyor simitleri.
İşin aslı, konu simit değil galiba. Ben Yenişehir’i özledim.
