Aklına geleni,
Daha doğrusu, ağzına geleni söylüyorsun.
Karşınızdaki kırılır mı? diye düşünmüyorsun.
Hak edene hak ettiğini vermek, haddini bildirmek gerektiğine inanıyor,
Ve bunu, samimi olmak adına yapıyorsun.
Samimiyeti önemsiyor, sorunların, samimi olunduğunda daha kolay çözüleceğini sanıyorsun.
Ama çekilmez bir adam oluyorsun.
Huysuzsun.
Sıkman gerekir bazen kendini.
Samimiyet adı altında söylediklerinin, ne yararı olacak diye düşünmen gerekir.
*
Bu eleştirilere muhatap oldunuz mu?
Böyle öneriler aldınız mı? bilmiyorum.
Ben aldım, alıyorum da.
‘Arkadaş’ dediklerimden, ‘dost’ saydıklarımdan üstelik.
*
Bu eleştirilerde, bir karakter tanımı yapılıyor.
Başka bir karakterle kıyaslanıyor.
Birinin eksik ve hatalı,
Diğerinin ise üstün olduğu belirtiliyor.
İlki, eleştiriye konu olan,
Diğeri de örnek gösterilen.
*
Örnek gösterilen karakter yaygın ve etkili.
Genel kabul görüyor.
Hem çıkarlarını koruyor hem de insan ilişkilerini.
Samimi değiller ve samimiyet aramıyorlar.
Biraz nezaket ve bolca ikiyüzlülük yetiyor onlara.
*
Düşündüklerini söylemezler.
Etliye sütlüye karışmaz, çözüm önermezler.
Önerilen çözüm konusunda hemfikir olurlar,
Ama gereğinin yapılmasında bulunmazlar.
Çözüm önermek, sorumluluk almak demektir.
Sorumluluk almak ise taraf olma riski taşır.
Bu tipin asıl korktuğu da tam olarak budur.
*
Birileri gibi düşünmek,
Diğerlerine ters düşmek demektir.
Oysa onların herkesle iyi olmak diye bir dertleri vardır.
Onlar, insan ilişkilerine bakarken,
‘bir gün gelir lazım olur’ diye düşünürler.
Kendileri hakkında kimin ne dediği çok önemlidir.
Çoğu zaman doğruları oluşmamıştır.
Olsa da kendi doğrularında ısrar etmezler.
Ne anlatırsanız anlatın,
Onları ikna etmekte zorlanmazsınız.
Kolay adapte olurlar.
İtiraz etmeyi çelişmek olarak görür,
Çelişmeyi ise ters düşmek olarak algılarlar.
Bütün bunların temelinde de
Kendini beğendirme hastalığı vardır.
Ve tedavisi yoktur.
Onlar, her zaman ‘herkes’ olabilirler.
Ama kendileri olamazlar.
Yorumlar kapalı.