2025’in ilk haftasında yeni bir yıl için yeniden başlama umutları, değiştirmek istediğimiz her şey için cesaret ve güç hissettiğimiz zamanlar.
Kendimizle ilişkimizin diğer zamanlara göre daha iyi olduğu ama yine de kendimize oldukça zor hedefler koymaktan geri durmadığımız zamanlar.
Bu hafta izlediğim bir video bana bir gerçeği fark ettirdi. Kendime ne kadar yüklendiğim ve ne kadar az teşekkür ettiğimle ilgili.
Ceyda Düvenci’nin programına Nil Karaibrahimgil katılmış. Bir mektup okudu. Kendine yazdığı bir mektup. Bulabilirseniz izlemenizi öneririm.
İnsanın kendine karşı ne kadar haksızlık ettiğinden bahsetmiş.
Hepimiz kendimize haksızlık ediyoruz çoğu zaman. Herkese teşekkür ediyoruz ama kendimize gelince hep bir eksik buluyoruz.
Yalnız büyümek zorunda kalmış insanın takıntısı mükemmellik. Çünkü sanıyor ki her şeyi kontrol edebilirse ve her şey mükemmel olursa ancak huzurlu olabilir.
Çünkü biliyor ki hatasını paylaşabileceği biri yoksa kendisinin arkasında duran, hata yapmaya da lüksü yoktur.
Yalnız büyümek demek etrafında kimse olmaması demek değil. Etrafındaki insanların seninle kurduğu bağın koşulsuz olmaması demek.
Koşullar yerine getirilmediğinde suçlu hissettirilirsen, yetişkinlikte suçlanmamak için her koşulu yerine getirmeye çalışırsın. Olamadığında da suçlu sen olursun.
Üstelik artık kimsenin seni suçlamasına da gerek yoktur. Kendi kendini suçlu ilan etme konusunda uzman olmuşsundur.
Böyle hisseden ve kendine teşekkürden çok öfke ile konuşan herkes için 2025 değişimin başlangıcı olsun dilerim.
Bu yıl, mükemmeli aramaya ara verip, hata yapma şansını kendimize tanıdığımız, kendimize teşekkür edecek sebepleri çoğalttığımız, geçmişte geçtiğimiz yolları fark ederek kendimizi takdir ettiğimiz bir yıl olsun.
Günün sonunda biz yoksak, hiçbir şeyin anlamı yok. O yüzden, bize anlamlı gelen her şey için varlığımıza teşekkür borçluyuz.
İyi ki varız. Yeni yılınız kutlu olsun.
