Anladım sevmeyeceksin beni nazlı çiçek.”
Sen bilirsin güzelim. Zorla güzellik olmaz, samanlık seyran olmaz, dam üstünde saksağan hiç olmaz, kendi düşen ağlamaz. Dönüşsüz gidişlere gideceksen yolun açık olsun.
Bundan sonra senin baktığın yere bakmam, bastığın yere basmam, gördüğünü görmem, duyduğunu duymam, kokladığını koklamam.
Sen beni sevmiyorsun diye dolar fırlamaz, yüronun umurunda bile olmaz, Halime’yi samanlıkta basmazlar, karga karga gak demez, Denizli’nin horozları ötmekten vazgeçmez.
Öküzler kasabın bıçağını yalamaya devam eder, soysuzlar soyluluk taslar, dinci çeteler holdingleşir, yeryüzünün bitki örtüsü TOKİ olur ama ben sana mecbur olmam.
Akşam olunca hüzünlenecek değilim. “Ölürsem kabrime gelme istemem.” diye Ferdileşemem. Ya benimsin ya da kara toprağınsın diyemem. Ben okumuş yazmış, düşünmüş taşınmış, görmüş geçirmiş, yaşlanmış, başlanmış bir adamım.
Biraz sızı var ama sıkıntı yok, kırgınlık var ama kızgınlık yok, teklif var ama ısrar yok.
Sen bulunmaz Hint kumaşı mısın, Sümerbank basması mısın, saten misin, şal mısın, kara kovandaki bal mısın, Leyla mısın, Zühre misin?
Senin bahçende yetişemeyeceksem başka bahçelere, başka bağlara, başka dağlara giderim. Bana toprak mı yok, su mu yok, kaş mı yok göz mü yok, şarkı mı yok türkü mü yok!
Çağırsaydın saza gelirdim ama naza gelemem, kaprise hiç gelemem
*
“Kim demiş sevgiler ayrılıklarla biter?”
Ben diyorum. Burada tecrübe konuşuyor. Sevgi olsaydı ya da sevgi arkadaşlığa dönüşebilseydi ayrılık olmazdı.
söz ettiğine göre sevgi yok demektir. Ayrılıp gittiğine göre var bir numara. Belki de senden bıkmıştır. Sende aradığını bulamamıştır, sende bulamadığını başkasında bulmuştur. Anlasana kaz kafalı gitmiş işte.
