Kendi partilerinden istifa eden seçilmişlerin, Yenişehir’deki örneklerini birkaç kez yazdım.
Geçen hafta farklı bir örnek yaşadık.
Aydın’ın topuklu efesi, güçlü olanın yanında kalma refleksiyle iktidarın kanatları altına girdi.
AKP, bu geçişi, “büyük bir zafer” gibi pazarlayabilir ama doğru olmaz.
Bunun adı, dışarıdan vitrin devşirme çabasıdır.
*
Çerçioğlu, 2024 yerel seçimlerinde CHP adayı olarak seçildi.
Aydın halkı, partisiyle özdeşleşen bir profile oy verdi.
Oy, kişiye değil; kişide temsil edilen siyasi fikre verilir.
Bu tür geçişler, seçmenin iradesine yapılan bir saygısızlıktır.
*
Asıl sorgulanması gereken ise bu kararın halk nezdinde meşru bir temeli olup olmadığı.
Çerçioğlu, Aydın halkından CHP adayı olarak oy aldı.
Seçmen, ideolojik bir tercihle sandığa gitti.
Ancak şimdi, o oylar adeta “emanet” değilmiş gibi yeni bir partiye devrediliyor.
Bu olayın en çarpıcı yanı, Türkiye’de ideolojik duruşun ve seçmen iradesine duyulan saygının ne kadar zayıf olduğunu göstermesi.
*
Özlem Çerçioğlu’nun AK Parti’ye geçişi; bireysel bir rota değişikliğinden çok daha fazlasıdır.
Bu bir siyasi tercihten ziyade, sistemin içindeki çarpıklıkların ve güç odaklı siyaset anlayışının bir dışavurumudur.
*
Ben bütün bu yaşananlardan utanıyorum.
“başkası adına utanmak” dedikleri bu olsa gerek.
Ya da “ben olsam asla böyle yapmam” cümlesinin sessiz hâli.
Hiç yaşadınız mı bilmiyorum.
Gözünüzün önünde birileri kendisini rezil etmiştir.
Bazen yaptıklarından, bazen söylemlerinden bazen de sergilediği davranışlardan
Biz kızarırız, hatayı yapanın yüzü bile kızarmaz.
Siz onun yerine utanırsınız.
Yerin dibine girmiş gibi hissedersiniz.
Ve ondan uzaklaşmanıza yol açar; “Benim yanımda böyle biri olmasın” deriz.
Bu utanmazların hiçbirini yanımda, yakınımda ve bulunduğum sosyal çevrede istemiyorum.
Onlar adına utanmak da…
