Baharın ortasında yaza bir adım kala her yer aydınlanmaya başladı.
Evet, bu yıl kış uzun sürdü. Mevsimin ortasına gelmemize rağmen daha yeni fark ediyoruz canım baharı.
Bugün sokakta yürürken; yeni açan çiçekleri, güneşin sarı ve sıcak ışığını, rüzgarın tatlı esintisini fark ettim. Bir de gülümsediğimi…
Tam o andaydım. Ve tam da o an gerçekten yaşadığımı hissettim. İlham vericiydi.
Düşündüm ki, geçmiş ya da gelecek için zihni yormak anlamsız. Değiştiremeyeceğimiz ya da yaşamadan bilemeyeceğimiz zamanlar onlar.
Bir tek an var elimizde. Şimdiki zaman.
Mine Söğüt’ün yeni kitabında söylediği gibi;
‘Bir an için olsun dönüp arkama bakmıyorum. Önüme de bakmıyorum. Ayaklarıma bakıyorum. Ayaklarım benim şimdiki zamanım.. Her şeye sahip olabildiğim tek zaman.’
Baharın geldiğini duyumsadığım an aklımdan geçti bu satırlar.
Güneşin direk bir mutluluk kaynağı olduğunu düşünüyorum. Her şey yolunda ve daha da iyi olacak hissi veriyor her seferinde.
Sanki kozasından çıkmaya hazırlanan bir kelebek ya da yeni doğmuş bir bebek gibi… Her şeyin daha yeni başladığını hissettiriyor.
Bu yüzden çok seviyorum bu mevsimi.
Hangi yaşta olursak olalım ya da hiç bitmeyecekmiş gibi gelen sıkıntıların ortasında bile başımızı kaldırıp etrafa baktığımızda baharın umut vermemesi mümkün değil.
Sert kışların sonunda çiçeklerin tekrar açtığını bize gösterirken, hayatın bir döngü olduğunu ve her şeyin geçeceğini söyler gibi.
Sanki bir şeyler bitmiş ve bir şeyler daha yeni başlıyor. Döngü hep devam ediyor.
Benim için ilham oldu.
Kim bilir belki siz de önce ayaklarınıza sonra da ağaçlara çevirirsiniz gözünüzü.
Hiçbir şey olmasa bile gülümsersiniz bir an. Az şey mi?
