İclal Aydın bir şiirinde; ‘ ne zaman eskiyor sevgiler, ödenen bedellerin acısı geçince mi? Diye soruyordu. Yıllar önce dinlemiştim. Aklıma kazınmış.
Her şey eskiyor bu hayatta diye düşümdüm hatırlayınca. Gerçekten eskiyor mu her şey? Yoksa yalnızca modası mı geçiyor.
Eskiyor olsaydı, ananemin kullandığı tava dolabımda olmazdı diye düşünüyorum.
Tüketim çılgınlığının bizi getirdiği noktada yalnızca modası geçiyor ya da sıkılıyoruz diyebilirim. Ama eskiyor diyemem.
Özellikle bazı eşyalar hiç eskimiyorlar. İlk sahiplerini hatta sonraki sahiplerini gömüp işlevlerini sürdürmeye devam ediyorlar.
Evladiyelik diye bir söz var dilimizde. Senden sonraki nesillere de kalacak kadar sağlam manasında kullanılıyor.
Gerçekten eskiden o kadar sağlam üretiliyormuş her şey. Artık öyle değil. Firmalar da daha çok kazanabilmek için kaliteyi düşürmüş bir de bunu yasallaştırmışlar.
Keşke teknoloji o günlerdeki haliyle kalsaydı. O zaman insanlık, tüm dünyayı tüketecek kadar hırslı ve bencil olmazdı belki kim bilir.
Modası geçti diye atılan kıyafetler, açgözlülükle yapılan ve tüketilemediği için çöp olan yemekler, daha iyi, daha lüks, daha pahalı, daha daha daha… Dünyanın yaşanamaz bir yer olmaya doğru koşar adım gittiğini fark edince de diğer gezegenlerde yaşam aramalar.
Aslında eskiyen bir şey yok. Sıkılan insan var. Mutluluğu eşyaya bağlayan insan.
Eskiyen duygu da yok. Sıkılan insan var. Daha iyi bir seçenek var mıydı ya da diğer seçenekler neydi diye düşünen insan.
Hal böyle olunca da herkes mutsuz, herkes hasta.
Tüketimi öğrenen bir tür, üretimi unutursa yok olmaya mahkum bana sorarsanız.
Sadece tüketiyoruz. Eşyayı da, besini de, insanları da, ilişkileri de, duyguları da tüketiyoruz. Yoksa eşyalar olduğu yerde duruyor.
Bir zamanlar onlara sahip olanlar ölüp gidiyor. Onlar başka sahiplerin elinde yaşamaya devam ediyor.
Ne kadar acıklı. Her şeye sahip olma hırsına rağmen insan, çoğu zaman sahip olduklarının tadını çıkaramadan ölüp gidiyor.
Uğruna ömrünü verdikleri kendisinden sonra yaşamaya devam ediyor. Ne anlamı varsa?
