Ülkece tatlı tatlı delirmekten cinnet geçirmeye evrildiğimiz şu günlerde aklımızı kafatasımızda tutabilmek için hepimizin yardıma ihtiyacı var.
(‘Aklı kafatasında tutmak’ gazeteci Şule Aydın’dan duyduğum ve durumu en basit haliyle ifade eden bir söz öbeği.)
Akıl sağlığımızı koruyabilmenin yolu da terapistlerle çalışmaktan geçiyor malum.
Ancak son zamanlarda terapist ücretleri inanılmaz hale gelmiş. Bence toplumda bir karşılığı olmaktan çok uzaklaşmış.
Üstelik bir kere gidilip çözülebilecek sorunlar değil maalesef ilgilendikleri konular.
Her hafta düzenli ve aylar süren süreçlerden bahsediyoruz. Kimin maddi gücü bunu karşılayabilir ki?
Devlet hastanelerinde çalışan hekimlerin hali zaten perişan. Günde 50 hasta bakmak zorunda bırakılınca, hangi hastayı tedavi etmek mümkün olabilir ki?
Ellerinden gelenin en iyisi kısa bir görüşme sonrası ilaç tedavisine başlamak maalesef.
Hal böyle olunca depresyon hepimizin kronik sorunu haline geldi.
Şeker, tansiyon, kolestrol ve depresyon. Artık böyle sayabiliriz bence.
Hepsinin ilacı var. Alıyorsun ve kısa vadede öldürmediği için hastalıktan bile sayılmıyorlar. O kadar yaygın ki kanıksanmış.
Sonuçta terapiste gidemeyenler kendilerini iyi hissedebilmek için yollar arıyorlar.
Herkes kendi inanç, kültür ve yaşam tarzına göre bir yol seçiyor.
Kimi hocaya gidip dua yazdırıyor. Kimi falcıya koşuyor hayatının iyiye doğru gideceğini duymak için, kimi spritüel alanlara ilgi gösteriyor, kimi yogaya başlıyor.
Ama herkesin ortak bir hedefi var aslında. Akıl sağlığını koruyabilmek ve iyi hissedebilmek.
Bulduğumuz yol ne olursa olsun bize iyi geliyorsa doğrudur. İyi geliyorsa iyidir.
Sonuçta her şey ikna olmakla ve inanmakla ilgili.
Hepimiz elimizden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyoruz.
Bu yolları eleştiren ve insanlara zarar verdiğini iddia eden tüm terapistlerden, aynaya bakmalarını ve insanların farklı yollar aramak zorunda kalmalarında kendi payları olup olmadığını bir kez düşünmelerini rica ediyorum.
Çünkü karşıdan bakarken eleştirmek her zaman çok kolay.
