‘Tutuklanmayacağım şekilde duygularımı ifade edemiyorum’ demiş Feyyaz Yiğit.
Ana muhalefet partisi başkanı çıkıp ‘belediye başkanlarıma talimat verdim. Gerekirse tutuklanın ama yardım götürün dedim’ diyor.
Neden insanlar duygularını dile getirirken ya da yardıma ihtiyacı olana el uzatırken tutuklanma ihtimalini düşünmek zorunda kalıyor bu ülkede.
Valilik belediyenin yardım tırının önünü kesip, kendi yardım tırı olarak gönderiyor.
İnsanların kazdığı enkazdan tam birini çıkarmak için ‘sen çekil biz çıkarırız’ diyen resmi yetkililer olduğu söyleniyor.
Bu şovların alıcısı varmış gibi. Olanı biteni kimse görmemiş gibi.
Öfke büyüyor, fiziksel şiddete dönüşüyor. Dinlemeden duymadan birileri sürükleniyor. Diğerleri beter olsun diyor.
Fiziksel şiddet ile adalet sağlanabilirmiş gibi.
Yollarda tırları yağmalamaya çalışan tipler peyda oluyor.
İnsanlar birbirine ulaşmakta zorlanırken, sanırım iletişim imkansız olsun diye internet yavaşlatılıyor.
Bunlar gibi daha binlercesini gördük hep beraber.
Her şey çok zor. Yaşanan felaket kadar, yapılanlardan utandığımız günler geçiriyoruz.
Ama diğer tarafta, sadece hayat kurtarmak içinkendini ortaya atıp, hayatını durdurup, çırpınan insanlar görüyoruz.
Bu günler geçecek. Olağan hayat akışımız eski haline dönecek.
Ama o günler geldiğinde, iyi ve kötü kavramlarını net çizgilerle belirlerken, bu günleriunutmamak boynumuzun borcu.
Katıksız kötülüğü de unutmamak, tüm saldırılara rağmen dik durabilenleri de unutmamak.
Belki de şimdi en önemli görevimiz unutmamak.
UNUTMAMAK hepimizin ödevi.
