Altı üstü bir harf dersin ama ifade ettiği duyguyu değiştiriyor.
TDK’ da Umut: ummaktan doğan duygu, olması beklenilen ya da olacağı düşünülen şey.
Bana göre insanın yaşayabilmesi hayatta kalabilmesi için gerekli olan ilk şey.
Umut olmadan mutlu da olunamıyor ama mutlu olmasan bile umut varsa hep bir mutluluk ihtimalin oluyor.
Hepimiz elimiz kalbimizde bir küçük ışık bekler olduk. Işığın görünebileceği ihtimaline tutunduk.
Yoksa bırak dışarıdaki ışığı, gözümüzdeki ışık terk etti bizi uzun zamandır biliyorum.
Zaten epeydir mutsuzduk da umudumuzu da parçalamak için elinden geleni yapanlara son bir güçle direniyoruz şimdi.
Sokaktaki umutsuzluğa ikna olduk ama yakınımızdaki ve hatta içimizdeki umutsuzluğa hala teslim olmamayı seçiyoruz çoğunlukla.
İşte bu ayakta tutuyor bizi. O direnen parçamız.
Yoksa herkes ayrı perişan.
Adaletsizlikle, işle, aileyle, şiddetle,parayla,açlıkla,sağlıkla sınanıyoruz her birimiz.
Üstelik her gün yeni bir kan donduran,insan olmaktan utandıran haberle yüzleşirken artık şaşırmıyor olmak daha da kötüsü tepkisiz hissetmek bile açıkça gösteriyor vazgeçmişliğimizi. Hayattayız evet nefes alıyoruz ama yaşamak mı bu derseniz sanmıyorum. Vital bulguları stabil diyor ya doktorlar hastaları için. Aynı öyle.
Bence hep beraber pause tuşuna bastık bekliyoruz.
Ne tuhaf değil mi hep beraber bir şeylerin değişmesini bekliyoruz. Kitlesel bir eşzamanlılık.
Bir umut bekliyoruz işte.
Böyle zamanlarda dimdik duran dağlara, yüz yıllık ağaçlara bakmak iyi geliyor insana.
Biz daha dünyada yokken her koşula rağmen hayatta kalmayı başarmış olmaları ve biz bu dünyadan gittikten sonra da onların oldukları yerde kalacak olmaları ilham veriyor.
İnsanlar, koşullar, zaman sürekli değişiyor. Kış geçiyor yaz geliyor.
İnanıyorum yeniden ışık bulacak hepimizi. Bahar havası yerleşecek her yere.
Yeter ki umudumuzu koruyalım. Mutsuz olsak da umudumuza sarılarım.
