Mevlana Celaleddin-i Rûmî “Sen ne söylersen söyle, söylediğin, karşındakinin anladığı kadardır” diyor.
Günlük yaşam içinde anlatmakta zorlandığım anlarda, bu söz gelir aklıma.
Aynı sözün, farklı bir versiyonunu da vardır.
“Sen ne söylersen söyle, bildiğin, karşındakinin anladığı kadardır.”
*
Birbirine benzeyen bu iki söz arasında, vardıkları nokta açısından önemli bir fark var.
Birincisi, karşındakinin anlama kapasitesinin düşüklüğü nedeniyle boşa çene yormuş olduğunu söylerken,
İkincisi, böyle bir durumda senin bilginle karşındakinin bilgisinin eşitlendiğine işaret eder.
Yani, sende fazla bir şey varsa da yok hükmünde kaldığı anlatılır.
*
Peki, bu durumda ne yapılmalı?
Bizi anlamıyorlar diye susup oturacak mıyız?
Yoksa bizi anlayan birilerini mi bulacağız?
Ya da üçüncü bir yol var mıdır?
*
Bu sorular üzerinde düşünülmeli.
Doğru olanın ne olduğu sorgulanmalı.
Kendisini konunun içinde görenler konuşmalı.
Ama aynı anda,
Üçüncü yol olarak görülen bir örnek de değerlendirilmelidir.
*
Bir profesör konferans vermek üzere salona girmiş.
Bakmış ki salonun ön sırasında oturan bir seyisten başka kimse yok.
Konuşup konuşmama konusunda tereddüde düşen Profesör sonunda seyise sormuş:
Buradaki tek kişi sensin. Sana göre konuşmalı mıyım, yoksa konuşmamalı mıyım?
Seyis cevap vermiş:-
Hocam ben basit bir insanım, bu konulardan anlamam. Fakat ahıra gelseydim ve bütün atların kaçıp bir tanesinin kaldığını görseydim, yine de onu beslerdim.
Bu sözlere hak veren Profesör konferansa başlamış.
İki saatin üzerinde konuşmuş durmuş, konferanstan sonra da kendini mutlu hissetmiş, dinleyicisinin de konferansın çok iyi olduğunu onaylanmasını isteyerek sormuş:
Konuşmamı nasıl buldun?
Seyis cevap vermiş:-
Hocam sana daha önce basit bir adam olduğumu ve bu konulardan pek anlamadığımı söylemiştim. Gene de eğer ahıra gelir, biri dışında tüm atların kaçtığını görseydim, onu beslerdim ama elimdeki tüm yemi ona verip de hayvanı çatlatmazdım…
Sizce başka bir yolu var mı?
0
Mutlu
0
Üzgün
0
Sinirli
0
Şaşırmış
0
Virüslü
