Geçen hafta birey olmak ve ailedeki baba kavramının devlet için kullanılmasından bahsetmiştim. Şimdi neden bir babaya ihtiyaç duyduğumuzu konuşalım istiyorum.
Bir aile içinde tek kişinin tüm kararları vermesi ve diğerlerinin buna uyması kulağa cazip geliyor belki.
Bu sayede kargaşa çıkmaz, hakkı yenen olsa da sesini çıkartamaz.
Ama ne olur? Arkadan bin tane dolap döner. Herkes kendi istediği olsun diye kulis yapar. Birbirinin kuyusunu kazar. Bazen o çok saygı duyulan baba aptal yerine konur. Çoğu zaman haberi bile olmaz.
Oysa demokratik bir ailede, her konu ortada açıkça konuşulup bir uzlaşma sağlanana kadar çaba sarf edildiğinde, arkadan dolaşmalara gerek kalmaz. Herkes gerek duyduğunda hakkını savunabileceğini ve alabileceğini bilir.
Ama bu zor yoldur. Çünkü çaba ve sorumluluk getirir.
Hâlbuki babanın tek ve tartışmasız erk olduğu yerde kimsenin sorumluluk almaya ihtiyacı yoktur. Hayat son derece kolaydır. Ama bu hayat mıdır?
Hele ki bizimki gibi sorumluluktan kaçmak içinbaşkalarını suçlamayı hayat tarzı haline getirmiş toplumlarda.
Kendi hayatının ve kararlarının sorumluluğunu almaktan korkan bir milletin ilk tercihi tabii ki kendi yerine karar verecek bir kişiyi seçmektir. Çünkü tek kişi yerine birkaç kişi olursa kaos olacağına inanılır.
Bu yüzden sesi çok çıkana, asıp kesene, son dönem meşhur olan tarihi dizilere olan merakı. Kendi hayatında gerçek olamayacak özgüveni ve gücü, izlediklerine öykünerek tatmin ediyor. Çünkü kendi hayatında özgüven ve güç kazanabilmenin yolu kendi hayatıyla ilgili kararlar verip, kararlarının arkasında durmaktan geçiyor. Bu da zor geliyor.
Şimdi de sesi çok çıkan birilerine güvenmeyi seçenler var. Sırf yıllardır bu tonda konuşmalara alıştırıldığı için.
Ama hatırlanması gereken de çok önemli bir şey var. İnsan olmak sorumluluk almayı gerektirir. Çünkü sorumluluk almak insanca yaşamanın ilk koşuludur.
Bizim yerimize birilerini karar verici tayin etmek, özgürlüğümüzü de onların insiyatifine bırakmak demektir.
Çok sesin olduğu yerde gelişmek, ilerlemek ve özgürlük mutlaktır. Yeter ki şans tanınsın.
Tartışmadan korkmaya gerek yok. Tartışmalar en doğru yolu bize açan, uzlaşmayı ve özgür olmayı sağlayan en temel araçtır.
Yeter ki şans tanıyalım.
