Nasılsın bu aralar?
Yolunda mı her şey? Yoksa idare mi ediyorsun?
Yuvarlanıp gidiyoruz işte der gibi mi yoksa çok şükür bugünümüze diyerek daha kötü ihtimallerden korunmaya çalışmak gibi mi?
Ben iyi hissetmiyorum. Kötü de hissetmiyorum.
Sanırım bu aralar pek hissetmiyorum kendimi.
Gelecekten umutsuz gibi değil de, beklentim kalmamış gibi.
Ne olursa olsun pek de fark etmeyecekmiş gibi.
Nefes alıp vermek ile yaşamak arasındaki farkı ayırt edemiyormuş gibi.
İyiye sevinemeyip, kötüye üzülememek, çok büyük bir öfkeden yorgun düşmek, çabalamaktan vazgeçmek, daha doğrusu çabanın sonuçsuz kaldığını gördükçe pes etmek.
İçi boş bir çuval gibi ya da dalından kopmuş yaprak gibi ruh halim son zamanlarda.
Benim gibi hisseden az değil biliyorum.
Günlük hayatımızdan bağımsız olarak yorulduk hepimiz, her gün olan onlarca kötülüğe, çaresizliğe, adaletsizliğe isyan edip haykırmak isterken, boş gözlerle olanı biteni izliyoruz. Nereye kadar böyle gidecek bilmeden, kaybettiklerimizin yasını bile tutamadan, duygudan duyguya savrulmaktan yorgun düştük.
Savrulduk dört bir yana. Toparlanmaya halimiz kalmadı.
Belki biraz durmak lazım dedik. Dinlenmek de lüks oldu bu teknoloji çağında.
Ne yapacağız peki? Mezara girip üzerimize toprak atılmasını mı bekleyeceğiz? Yoksa kazılan mezara çiçek ekmenin yollarını mı arayacağız?
İkincisini yapmak zorundayız. Hala nefes alıyorken üzerimize sürekli toprak atmaya çalışanlara karşı, henüz ölmediğimizi haykırmak zorundayız.
Çukurdan çıkabilmenin en kolay yolu yardım istemektir.
Yardım istemeyi, yardım etmeyi, bir arada olmayı öğrenmek zorundayız.
Kaçmak çözüm olmadı hiçbir zaman. Yüzleşmek çözer sorunları.
Zorsa, yardım iste.
Korkuyorsan söyle.
Öfkeliysen bağır.
Ama kaçma.
Aksi halde tek tek ve yalnız ölmekten başka bir yol kalmayacak.
0
Mutlu
0
Üzgün
0
Sinirli
0
Şaşırmış
0
Virüslü
