Bugün bir öğrencimle, üniversite için yurtdışına başvuru yaptığı okula kabul edilmesi için istenen niyet mektubunu yazdık.
Yazarken içim acıdı.
Bu çocuklar 18 yaşına kadar ülkemizde paramparça edilmiş bir eğitim sistemin içinde eğitim almaya çalışıyorlar.
Bu ülkede kendileri için bir gelecek göremediklerinden yurt dışında eğitim alma hayalini kuruyorlar.
Etrafındaki aileler çocuklarını erken yaşta yurtdışına göndermenin yollarını arıyorlar.
Haksız değiller.
Yaşadığın ülkede gelecek göremediğimde, sahip olduğun tek hayatı iyi yaşamana yardım edecek başka yolları dışarda aramak son derece olağan.
Ancak düşünsenize, yıllarca maddi manevi çaba sarf edilerek yetiştirilen çocuklar hazır vaziyette yurtdışına gönderilip orada katkı sağlamak için bir de üstüne para ödemek zorundalar.
Bu, ülkem için henüz anlaşılamayan çok büyük bir kayıp diye düşünüyorum.
Üstelik bu çocuklar yaşları itibari ile bulundukları ortama kolay adapte olabilecek durumdalar.
Dolayısıyla gelecekte geri dönmek istememelerini beraberinde getirecektir.
Nesillerce sürecek bir kayıptan bahsediyoruz.
İçim acıyor.
Mustafa Kemal Atatürk’ün gençleri, yabancı oldukları bir ülkede, daha iyi şartlarda yaşayabilme hayaliyle ikinci sınıf insan muamelesi görmeyi göze alıyorlar.
Nedenini sorduğumda çoğunun cevabı aynı.
Özgür, adaletin olduğu, kişisel haklara saygı duyulan bir ülkede yaşamak istiyorlar.
İkinci sınıf insan olarak görülseler de haklarını savunma hakları olduğunu söylüyorlar.
Haklılar.
İnternette okuduğum bir metne göre, geçtiğimiz yıl mezun olan büyük liselerin öğrencilerinin çok büyük bir kısmı üniversite okumak için yurtdışına gitmiş.
Nereye kadar devam edecek bu düzen?
Daha ne kadar pırıl pırıl zihinler gidecek buradan?
Peki, kalanlar ne olacak?
Kaybettiğimiz şeyin farkında mısınız?
