Uzun zamandır ülke gündemi ya da yaşanan olumsuzluklarla ilgili yazmamak için çaba gösteriyorum.
Çünkü her an, her yerde okuduğumuz, gördüğümüz, maruz kaldığımız şeyleri bir de benim söylemem manasız geliyor.
Sırf bu nedenle ve biraz da kendi ruh sağlığımı koruyabilmek adına TV, gazete, sosyal medya takibinden uzak durmaya çalışıyorum.
Büyük ölçüde başarılı olduğumu da düşünüyorum. Ancak ara sıra da olsa sohbet içeriklerinde ya da izlediğim çeşitli programların bazı bölümlerinde denk geldiğim ve merak ettiğim yeni gelişmeleri araştırmadan duramıyorum.
Gittikçe umudum tükeniyor. İnsanlığa ve geleceğe karşı. Hal böyleyken ruh sağlığımı koruyabilmek nasıl mümkün olabilir?
İnsan olmanın temel hak edişi, sadece var olarak elde ettiği temel yaşam hakkı, nasıl oluyor da elimizden kayıp gidiyor?
Temel yaşam hakkı şöyle bir hal aldı sanki; Biri sizin yaşam hakkınız elinizden almak istemezse-yani canınıza kast etmezse-başınıza herhangi bir kaza gelmeyecek kadar şanslıysanız, sağlıklı bir beslenme için yeterli parayı kazanabilecek bir işiniz varsa şanslı azınlıktan sayılabilirsiniz. Bu saydıklarım bir insanın normal koşullarda zaten olması gereken, üzerine düşünmek zorunda kalmadan sadece varoluşu ile elde ettiği haklar olmasına rağmen üstelik.
Tüm bunların yanında, başımıza gelme olasılığı olan şeylerden, insanların kontrolsüz öfkelerinden, alenen yapılan linç girişimlerinden, güvenliğimizi tehdit eden söylemlerden, istenilen cevapları vermeyenlere kesilen cezalardan vb.
Üstelik sadece bizim ülkemizde de değil bütün dünyada deliren, yükselen gerilim, açıkça şiddet söylemleri vb. Tüm bunları düşündüğümde korkuyorum.
İnsan olmanın gereği olan empati yeteneği, neden sonuç ilişkisi kurma becerisi, saygı, ahlak vb. davranışlardan söz edemez hale geliyoruz.
Nereye kadar bu şekilde devam edebileceğimizi ya da tüm bunların nereye varacağını düşünmek ruh sağlığımı, uyku düzenimi, günlük hayatımı olumsuz yönde etkiliyor.
Eminim benim gibi hisseden ve ne yapacağını bilemeyen çok insan var.
En büyük sorunumuz bu zaten hiçbirimiz ne yapabileceğimizi bilmiyoruz. Daldan kopmuş yaprak gibi rüzgârda savrulup duruyoruz.
