İbrahim Çakıroğlu (Arap İbrahim) (1939) Oto Elektrik ve Akücü: İbrahim Çakıroğlu’nun anekdotunu birlikte okuyalım:
“Ömer Demirel yanına oto elektrikçisi olarak 13 yaşında iken çırak girdim. Kalfam Arap Hüseyin’di. Hiç çocukluğumu ve gençliğimi yaşamadım. 1956 senesinde makinistlik ehliyetimi alarak Şehir Sinemasında makinistlik yaptım. Aynı yıl Esnafspor da futbol oynadım. Arap lakabı futbol oynadığım zaman bana takılmıştı. 1959 yılında hava askeri olarak Kütahya ya gittim. Bursa Hava Araçları okulundan şoför ehliyetini alarak, İskenderun’daki Hava Radarına şoför olarak gittim. 1962 senesinde buradan terhis oldum. Oto elektrik üzerine ilk dükkânımı Çarşı Karakolunun karşısına açtım. Daha sonra da kalfam olan Arap Hüseyin’in dibindeki kendi iş yerime taşındım. Yanımda Bayram Çeşmebaşı, Hüseyin Sarıer ve Necati Karadeniz’i yetiştirdim. Bu arada ilkin Şehir Sinemasının işletmeciliğini daha sonrada Park Sinemasının işletmeciliğini alarak kendi mesleğimi bıraktım. 1974 yılında televizyonlar her yerde çoğalmağa başlayınca, bütün sinemalarda krize girmişti. Ben de 1977 yılında sinema işletmeciliğini bırakarak, Yenişehir-Bursa arası minibüs dolmuşçuluğu yaptım. 1990 yılında da otobüs işletmeciliğine başladım. 1995 yılında rahatsızlanınca 56 yaşında iken 1996 yılında emekli oldum. Şimdi ise Bağ-Kur dan aldığım emekli maaşımla yaşamıma devam ediyorum,” diyor.
Hasan Demirel (1927-1999) Karoser-Kaporta ve Oto Boyacısı: Hasan Demirel sakin, efendi bir insandı. İlçemizde ilk karoser işini başlatan usta Hasan Demirel’dir. 1938 yılında ailesiyle birlikte Yenişehir’e geldiklerinde henüz 11 yaşındadır. 1921 yılında Düzce’ye göç eden aile, Babasultan Camii Çıkmazında bulunan evleri Yunan işgalinde yakılıp, talan edilince, bu yeri babası Abdullah komşuları olan Varyemezlerin Süleyman’a satar.
Onun yerine Hıdırbali Mahallesi Mescit Sokaktaki 40/A-B ve 42 Nolu o kocaman evi alır. Burada anne, baba ve yedi kardeş birlikte 9 nüfus ikamet eder. Hasan Demirel önce demirci Abdullah Aslı’nın yanında çalışır. 1946 yılında Ömer Ağabeyi ve Kardeşi Ünal ile birlikte Cumhuriyet Caddesindeki belediye dükkânlarında kiracı olarak demircilik mesleğine devam ederler. Burası çok büyük olduğu için 20 ye yakın tatar ya da yaylı araba alır. Hem kendileri araba imal eder, hem de imal eden ustaların arabalarını da burada onlar boyar. 1947 yılında askere gider. Terhis olunca İstanbul Garajındaki iş yerinde karoser imali, kaporta ve boya işlerini yapar. Karoser de bütün ahşaplarını kendisi yapar, saç kaplamalarını Bursa’dan gelen ekip yaparken, İstanbul otelinde kalırlar. Saç kaplaması bittikten sonra, bütün boya işlemlerini ise kendi ekibi yapar. Bir, bir buçuk ayda şasi gelen araç isteğe göre kamyon ya da otobüs olarak anahtar teslimi olur. Yanında Hüseyin Turhanlı, Süreyya Aydınoğlu, Hüseyin Erge, Sadık Sarıer, Necdet Aydın, Fahri Selçuk, Şükrü Horoz ve Arnavut Ramis gibi usta eller yetişirken, birçok iş yeri tabelalarını da Hasan Demirel yazar. Hasan Demirel 1968 yılına kadar bu mekânda çalıştı. İş yerini yeğeni Hüseyin Erge’ye teslim ederek Bursa’ya taşındı. Orada kardeşi Ünal Demirel ile ortak olarak yedek parçacılık yaptı. Daha sonra kardeşinden ayrılarak kendi adına uzun bir müddet çalıştı. 1999 da Bursa da vefat etti.
Süreyya Aydınoğlu (1938-2007) Oto Boyacısı: Çok ağır başlı dürüst bir insandı. Mesleğe Hasan Demirel’in yanında başladı. Askere gidinceye kadar burada çalıştı. Esnafsporun değişmez sağbeki idi. Terhis olunca Hamdi Bolaca’nın evinin altında kendine ait ilk dükkânı açarak oto boyacılığı yaptı. Sonra Bilecik Caddesinde faaliyet gösterdi. 1968 yılında Sanayi Caddesindeki iş yerlerini yaptı. Kendi iş yerinde uzun bir müddet çalışarak 2007 yılında vefat etti.
Hüseyin Erge (1942) Oto Boyacısı: Bu mesleğe dayısı Hasan Demirel’in yanında başladı. Burada yetişerek askere dayısının yanında iken gitti. Terhis olduktan sonra tekrar İstanbul Garajına gelerek oto boyacılığa burada devam etti. 1968 yılında Hasan Demirel Bursa’ya gidince dükkânı dayısından devir aldı. 1971 yılında Sanayi Çarşısı Kıvılcım Sokaktaki ve 1972 yılında Reyhan Sokaktaki kendi yerinde oto boyacılığına devam etti. Gündoğanlı Mehmet, Sabri Ünen, Burhanettin Cevher, Boyacı Muharrem, Karani Dava ve Ahmet Doğan onun yanında çalıştı. 1994 yılında emekli oldu. Şu an aynı işi oğlu Nejat Erge (1967) devam ettiriyor. Hüseyin Erge ise şu sıralarda Mudanya’da ikamet etmektedir.
Ahmet Özbeyaz (Koca Ahmet) (1925-1972) Kaynakçı ve Makasçı: İlçemizin ilk makasçı ustasıdır. Demirci Abdullah Aslı’nın yanında çalışırken askere gider. Motorlu Topçu er olarak Duaçınar’ında temel eğitimini görür. Burada iken iki kez hava değişimi alır. Sağlıksız ve cılız bir yapıya sahip olan Ahmet Beyazoğlu, hava değişimi izni bittiğinde. O’nu Gönen deki hayvan koşumlu topçu birliğine gönderirler. Bursa’daki rahatlık orada yoktur. Terhis sonunda hormon bozukluğu nedeniyle vücut gereğinden fazla gelişir ve irileşir. Kilosunu soranlara da 90 okka oldum der. Yine eski iş yerine döner burada ustasının oğlu Ömer Aslı (1929) ile çalışmaya devam eder.
Bir gün dükkâna büyük ağabeyi Palle Hüseyin otobüsüyle gelir. Belediye ait olan otobüsün kırılan makası değişecektir. O güne kadar makas işi yapmadığı için, ağabeyi Palle Hüseyin tarif eder. Koca Ahmet’te yapar. Koca ustanın makasçılık mesleği de bu şekilde başlamış olur. 1950 yılında İstanbul garajındaki kendi işyerinde 1968 yılına kadar devam eder.
Çok renkli bir kişilikti. Özel yapılmış giysiler kullanırdı. Elbiselerini Şükrü Söğüt veya oğulları dikerdi. Ayakkabıları 48 numaraydı. Ayakkabılarını özel kalıplarıyla asker arkadaşı olan Kadir Gönce yapardı. Bu arkadaşına çok önem verirdi. Diğer önemsediği insanlar ise Söylemişli Efendi Ağa yani Abdullah Şenyüz ile Kara Mehmet Sorgut idi. Bu kişilerle tanışmadan karar vermezdi. En büyük derdi boğazıydı. Kiloluk ekmeği on lokmada bitirirdi. Körüklü ocağında ise közlenmek üzere bırakılan birkaç tane patates bulunurdu. Evine patates, soğan, biber ve benzeri yiyecekler çuvalla giderdi. Çok temiz yürekli bir insandı. Gücü ve kuvvetiyle canlı kriko gibiydi. Onu herkes severdi. Çocukla çocuk, büyükle büyük olurdu. Yanında Zeki Dolgun ile Necdet Aydın yetişti. 1968 yılında Sanayi Çarşısı Akasya Sokaktaki kendi iş yerine taşındı. Necdet Aydın’la birlikte ortak olup, torna aldılar. Burada İnan Koca Ahmet römorklarını 1970 yılına kadar imal ettiler. Necdet Aydın kendine ait iş yerini açıp buradan ayrılınca, O da oğlu Doğan ile birlikte çalışmaya devam etti. Henüz 47 yaşında iken 1972 yılında vefat etti.
Devam edecek
Yorumlar kapalı.