Öfkemin altında, hayal kırıklığı ve korku var.
Hayal kırıklığımın sebebi; aksini söyleyenlere rağmen savunup arkasında durduğum, romantize ederek inanmayı seçtiğim, çaresizce bir umuda tutunma ihtiyacımın beni manipüle etmesine izin verdiğim ve bugün haksız çıktığımı kabul etmek zorunda kaldığım Kılıçdaroğlu.
Korkumun sebebi ise, hepimizin hayatını ve geleceğini etkileyecek olası senaryolar.
Bütün bunlar birleştiğinde öfkemi dizginleyemiyorum.
Yıllarca uğraşıp uyanık olmayı başardığımı sanmak,
Bana yakıştırılan ‘saftirik’ tanımını kanıtlayan en büyük gerçek sanırım.
Ne yapayım belki de fıtratı kabul etmek lazım.
Diyorlar ya, düşmanın düşmanlığı değil de, dostun gizli düşmanlığı can yakar diye.
Gerçekten de öyle.
Bir insan, bir anda nasıl bu kadar öfkeyi ve nefreti üstüne çeker anlayamıyorum.
Nasıl bu kadar şaşırtır.
Benim gibi şaşırandan daha fazla şaşırmayan olması, kendimi eleştirmeye ve yanıldığımı kabul etmeme neden oldu.
Dileğim hala o kadar da yanılmamış olmak. Ama aksi olursa da kabul etmeye hazırım.
Hem hala çocuksu bir saflık ve romantizm ile hayatı anlamlandırma çabamı, hem de insanları hiç tanıyamadığımı.
İyi bir şeymiş gibi görünsede, çocukken de iyi değildi, hep alay edilen olmak kırıcıydı ama belli bir yaştan sonra hiç iyi değil.
Hayatın içinde var olma çabasını zorlaştırıyor. Kendime inancımı yaralıyor.
O yüzden umarım şuan ki duygularım boşa çıkar ve Kılıçdaroğlu şu an görünen kibrini ve söylediklerinin neye hizmet ettiğini fark eder.
Aksi durumu düşünmek bile uykularımı kaçırıyor.
Bir de eklemeden geçmem mümkün değil.
Bu ülkede 65 yaş üstü insanların imza atması için akıl sağlığı raporu istenirken,
65 yaşının üzerinde siyaset yapmanın ve hatta toplum için karar verebilmenin mümkün olması trajedimizin en büyük sebebi.
Ve tabii ki toplumsal ikiyüzlülüğün de en büyük kanıtı.
