Başlık babamın cümlesidir. Genellikle nasılsın dediğimde verdiği cevaptır.
Koordinat olarak bana göre her zaman daha doğuda yaşıyor olmasına rağmen neden böyle dediğini hiç sormadığımı fark ettim bu yazıyı yazarken.
Ama şu an biri bana nasılsın diye sorsa, vereceğim cevap bu olurdu.
Gerçekten batı cephesinde yeni bir şey yok. Hala öfkeli, kırgın, endişeli vb duygularla baş etmeye çalışıyorum.
Her sabah bugün yine hangi kötü haberle güne başlayacağız diye düşünmek rutin oldu.
Sağ olsun bu ülke hiç şaşırtmıyor.
Her gün en az bir canlının canın yandığı haberleri görüyoruz.
Maden bulmak için zeytinleri gözünü kırpmadan sökenler, hayvanlara eziyet edenler, insanların hayatlarını çalanlar, sanki sıraya girmiş gibi ellerinden geleni ardına koymuyorlar.
Bir de sözüm ona Müslüman çoğunluğun yaşadığı bir ülkeyiz. Vicdanın, merhametin, empatinin olmadığı bir toplumda dine bağlılık olsa ne olur olmasa ne olur?
Akıl sağlığımı ve vicdan yükümü hafifletmek için haberlerden uzak durmam gerektiğini söylüyor herkes.
Ancak insanlar bu zulümleri yaşarken uzak kalmak, gözünü kapamak, yokmuş gibi davranmak bencillik değil mi? Vicdan ve ahlak anlayışım buna izin vermiyor.
Büyük resme baktığımda toplumun bu değişime ihtiyacı olduğunu ve değişimin her zaman sancılı olduğunu görebiliyorum.
Bir şeylerin düzelmesi için tamamen bozulması gerektiğini de biliyorum.
Ancak hepimizin bir hayatı var ve çok da uzun sayılmaz.
Hal böyleyken yaşananlara ve yapılanlara kayıtsız kalmak ya da üzülmemek mümkün değil gibi geliyor bana.
Ülkem adına, dünya adına, insanlık adına, yaşayan tüm canlılar adına çok daha güzel günler geleceğine inanıyorum.
Zaten inanmasak mücadele etmenin de bir anlamı kalmaz.
Ama o güzel günleri biz görür müyüz bilmiyorum.
Hayatta her şeyin bir karşılığı olduğuna da inanıyorum. İyinin ve kötünün mutlaka bir karşılığı var.
Bile bile yapılan bu kötülüklerin de elbet bir karşılığı olacaktır.
Ama bunu da biz görür müyüz bilmiyorum.
Özetle, batı cephesinde yeni bir şey yok!
