Geçen hafta Yenişehir Trabzonlular Derneği tarafından organize edilen,
Yenişehir protokolünden tam destek gören Trabzon günleri etkinliği yapıldı.
Hiç lafı dolandırmadan söyleyeyim.
Fikir düzeyinde bile yararsız, gereksiz ve anlamsız buldum.
Develerle çektirilen fotoğraflar,
Ve ücreti ödenmek şartıyla yapılan şehir turları ise işin tuzu biberiydi.
*
Bir kez daha anladım ki burası bir kasaba ve bizler kasabalıyız.
Büyüdük, büyüyoruz, geliştik, gelişiyoruz derken bile yanılıyoruz.
Büyümemiz de gelişmemiz de zaman alacak.
*
Köy kökenliyiz.
Şehre gelirken alışkanlıklarımızın yanında traktörümüzü, römorkumuzu hatta tüm tarım araç gerecimizi taşıyoruz
Şehir yaşamına özgü kurallar manzumesinden haberimiz yok.
Olsa da umurumuzda değil.
Kuralsız bir yaşamdan geliyoruz çünkü.
*
Düğün yapıyoruz, silah atarak eğleniyoruz.
Eğlenirken çıkardığımız gürültü, tüm şehre yetecek ölçülerde.
Aracımız içinde dinlediğimiz müzikten, istiyoruz ki bütün mahalle yararlansın.
Bulunduğumuz her noktada tüketiyor, tükettiğimiz her şeyin çöpünü yere atıyoruz.
Üçümüz, beşimiz bir aradaysak, herkese açık bir mekânda olduğumuzu unutuyor veya önemsemiyoruz.
Birilerinin oğlu, ötekilerin kızı, onun işi, bunun parası ya da parasızlığı bizim sevdiğimiz sohbet konularımız.
Çoğu kez bildiğimizi değil, duyduğumuzu konuşuyoruz. Bazen de uyduruyoruz.
Dedikodu ise vazgeçilmezimiz.
Ciddi işlerin insanı olamıyoruz.
*
İçinde bulunduğumuz durumu anlamaya çalışmıyoruz. Durumun gereğini yapamıyoruz. Yaptıklarımızın sonuçlarını görmüyor, hatalarımızı kabullenmiyoruz.
Üretirken de tüketirken de zihniyet olarak da pratik olarak da kasabalıyız.
Biraz yılgın, yorgun, ürkek ve biraz da tembeliz.
Günlük yaşam içinde hiçbir konuda müdahil olamıyoruz.
Olanlara ise “Sana ne” diyoruz.
“Benden duyduğunu söyleme” uyarısı yapmadan bir bilgi veya görüşü paylaşamıyoruz.
“Ben başımı derde sokmam”, “En iyisi Tribün, otur seyret, kim ne yaparsa yapsın” “Sen mi düzelteceksin”
Şeklinde uzayıp giden cümleler, birey olamamanın, kendine güvenmemenin sonuçları olsa gerek.
*
Hâlbuki şehirli olmak; birey olmak, kendi ayakları üzerinde durmak değil mi?
Şehirli olmak; kendine güvenmek, kurallara inanmak ve onlarla yaşamayı bilmek değil mi?
Şehirli olmak, birlikte yaşamayı ve kurallarını kabullenmek değil mi?
Kim bilir belki de bunlar kasabalı olmanın özellikleri değildir.
Belki de bunlar sadece eğitimle ilgilidir.
Evet ama bizler eğitim bakımından da kasabalı değil miyiz?
Yenişehir eğitim- öğretimi, size göre de en az konuşulan konu değil mi?
Eğitimi, davranış değişikliği olarak kabul ettiğimizde,
Mezun olan öğrencilerimizin eğitimli insan davranışları gösterdiklerini söylemek mümkün mü?
*
Yenişehir’i yönetenlerden beklentimiz,
Kasaba kurallarına uyum sağlamaları değil
Biz kasabalı insanların bakış açılarını değiştirecek projeler üretmeleridir.
Develerle fotoğraf çektirmek, bir kasabalı alışkanlığıdır.
0
Mutlu
0
Üzgün
0
Sinirli
0
Şaşırmış
0
Virüslü
