Kayaköy'de son akşamımızda babam "Bu akşam yemeği için sizi bir yere ben götüreceğim. Bizzat gidip baktım. Sizin gibi internetten bulmadım. Alışveriş yaptığınız kasabın arkasında kendi lokantası var. Yemeğe gittiğimiz yerlerden en çok burayı beğeneceksiniz." dedi şöyle eleştirel bir ses tonuyla. Haklı çıktı, çoğu zaman olduğu gibi.
Havanın çok hoş olduğu bir yaz günü, o akşamüzeri köşedeki kasabın yanından aralığa girdiğimizde o güzel, tertemiz bahçe karşıladı bizi. Kocaman çınar ağacının ve incir ağaçlarının altında mütevazı masalar, fonda 70'li yıllardan şarkılar… Masalardaki misafirler tatlı tatlı sohbette. Ortamda göze batan hiçbir şey yok. Her şey uyum içinde. Olabildiğine sade ve bir o kadar güzel. Sanki hep geldiğimiz bir yer, buradaki herkes tanıdık gibi… Mezeler desen çok lezzetli. Güleç Izgarada Süleyman ağabeyin köftelerini yiyen bir Yenişehirlinin başka bir yerde yediği köfteleri beğenmesi zordur ama buna rağmen "Ziytin Kasap" adlı bu yerde yediklerimize de tam puan veriyoruz. Babama da bizi buraya getirdiği için methiyeler düzüyoruz elbette, babam daha da keyifleniyor. Annem bu arada akşam namazını kılmak için masadan ayrılıp kısa süre sonra yanımıza geliyor. "Humus ne kadar lezzetli, aslında kaya nohudu da almak istiyordum ben." diyor gelince bize annem. Hemen mekanın sahipleri hanımefendi ve beyefendiye bu konuda ricada bulunuyoruz. Hemen nohutçu amca aranıyor ve annemin arzusu yerine getiriliyor. Öyle doğal her şey, öyle kendiliğinden…
Keyifli bir akşam yemeğinin ardından bu güzel yerden ayrılırken mekanın sahipleri hanımefendi ve beyefendi bizi yolcu ediyor. Ayaküstü sohbet ederken oğlumun ismini soruyorlar. "Hey maşallah, ismi gibi bir dünya olsun, ömrü uzun, sağlıklı olsun Allah'ım!" diye iyi dileklerde bulunurken bu bey, ezan okunmaya başlıyor. Duraksıyor. "Yahu dua ederken ezan da başladı, ben de içtim ama…" diyor. "Biz de öyle ya olsun, annem duayı tamamlar, namaza gidip geldi." diyoruz. Gülüşüyoruz. Farklı hayat görüşlerine ve değer yargılarına sahip insanlar ne güzel bir ahenk içindeyiz. Kimse birbirinden rahatsız değil. "Yarın yolda lütfen yavaş gidin, lütfen yavaş… Hayırlı yolculuklar." diyorlar. Vedalaşıyoruz.
Aklıma önceki gün gittiğimiz yerde kahvaltıda masamıza konan acı biber reçeli geliyor. Acı biberden reçel… Acı ama tatlı. Çok da lezzetli bence. Acı biber ve şeker bir arada bu kadar güzel olabilirken acaba biz insanlar farklılıklarımız yüzünden birbirimize dünyayı niye zehrediyoruz?
