İnsan, hayatında kendi sorumluluğunda olsa da kendi karar veremediği ya da elinden bir şey gelmediği durumlarla karşı karşıya kalabiliyor.
Bir şekilde istediğinizi yapamamanın sebeplerinin başında, başkalarının özgürlüğüne müdahale etme, kendi sınırlarınızın dışında başkalarının sınırlarını ihlal etme durumu geliyor.
Bu durumda yapabileceğiniz tek şey saygı duymak elbette ki.
Ancak saygı, karşılıklı olduğunda anlamlı.
Sizin sınırlarınız ihlal edildiğinde ya da özgürlüğünüz kısıtlandığında, bunu engellemenize yardım edecek bazı çözüm araçlarına ihtiyacınız var.
Çözüm aracının ilki ve en önemlisi ise adalet.
Kişi, haklarının korunduğuna güvenirse ancak kendi hakkını aramak için yardım isteyebilir. Aksi durumda kendi adaletini doğru yada yanlış yollarla sağlamaya çalışabilir.
Şimdi bizi korumasını beklediğimiz adalet, bizim hak ve özgürlüklerimizi kısıtlama yönünde kararlar alıyorsa ne yapılabilir bilmiyorum.
Duygusal olarak tüm sinir ve stresimizle beraber yaşamak zorunda bırakılıyoruz.
Doğada bu kadar gerilime maruz kalan herhangi bir şeyin bütünsel formunu koruması mümkün değil.
Yönetimde olan kişilerin sadece kendi istek ve iradeleriyle, bütün bir toplumun hakları üzerinde keyfi kararlar almasının nasıl açıklanabileceğini bilmiyorum.
Hayvan hakları ile ilgili çıkarılan yasanın veya kapatılan instagramın nasıl bir mantığı olabilir gerçekten, aklı, mantığı, vicdanı olan herhangi birinin açıklaması mümkün mü bunu da bilmiyorum.
Tüm bunlara bakıp sinirden uyuşan ve artık adım atma enerjisi kalmayan bir toplumun da gelecekte sağlıklı bir topluma dönüşmesi mümkün mü onu da bilmiyorum.
Tüm bilmediklerimle beraber dünyaya da baktığımda insanlığa dair umudumu kaybettiğimi hissediyorum.
Siz ne kadar kendi dünyanız içinde, kendinizle uğraşsanız da, değişimin ve iyileşmenin içerden olduğunu bilseniz de, içinde yaşadığınız toplumdan bağımsız olarak iyileşmek mümkün değil maalesef.
Tüm stres kaynaklarını ortadan kaldırmayı başarsanız bile, toplumsal streslerden uzak kalmak imkansız.
Acı çekiyoruz.
Bu topraklarda yaşayan, iyi niyetini, vicdanını ve akıl sağlığını korumaya çalışan tüm canlılar, hep beraber acı çekiyoruz.
Gecenin sonundaki sabah benzetmesi de artık umut vermiyor.
Bu acıyla nasıl ve ne kadar baş edebileceğimiz, yaşayabileceğimiz belirsiz.
Acı çeken her ruh için huzur diliyorum.
