“Görmem, duymam, söylemem” diyen üç maymunu oynama bizleri mutlu mu ediyor?
Uzak-doğu, özellikle Japon kaynaklı olduğu söylenen üç maymun söylencesi ilginç bir heykelle de simgelenir. En yaygın olan 
söylenceye göre:
Çok eski zamanlarda, bir dağda yaşayan iyi bir maymun kral varmış. Diğer dağda şeytan yaşarmış. Maymun kralın, çok yaşlı ve akıllı üç tane danışmanı varmış. Diğer dağda bulunan şeytanı gören ve işitenler taş kesilir, sonsuza kadar lanetlenirmiş. Üstelik maymun krallığı, bir sürü felaketler yaşayarak yıkılacakmış. Bu yaşlı danışman maymunlar, bir gün ormanda gezinirken şeytanla yüz yüze gelmişler. Biri görmemek için gözlerini, diğeri işitmemek için kulaklarını tıkamış. Üçüncü ise, şeytanı hem görmüş, hem duymuş bu sırdan bahsetmemek için ağzını kapamış. Taşlaşacaklarını düşünerek, bir ağacın altında beklemeye başlamışlar. İlerleyen saatlerde kralı ve halkı tehlikeye atmamak için, ellerini oradan hiç çekmemeye karar vermişler. O zamandan bu güne insanlar, gözlerini, kulaklarını ve ağızlarını kapatmışlar, insanların “geleceği” için gördüklerini ve duyduklarını bir sır olarak saklamışlar.
Söylencedeki Mizaru, Kikazaru ve Iwazaru adlı danışman maymunlar kendi iradeleri ile ve kendi elleri ile gözlerini, kulaklarını ve ağızlarını kapatmaktadır.
Ülkemizde de yıllardır görmesi, duyması ve söylemesi gerekenlerin gözleri, kulakları ve ağızları kapalıdır. Bu “maymunların” önemli bir kısmının gözleri, kulakları ve ağızları kendi iradeleri ile kapalıdır. Ancak çok geniş bir kesimin gözleri, kulakları ve ağızları kendi iradelerine rağmen başkaları tarafından zorla kapatılmaktadır.
Basın yayın organlarının denetim altına alınması, adalet sisteminin ele geçirilmesi, “paralel” ya da yandaş hakim, savcılar, cezaevleri, gözleri, kulakları, ağızları kapatmak için vardır.
Ülkemizde bir tek şeytan değil, çok sayıda şeytan olduğu halde şeytanın görülmemesi, duyulmaması ve konuşulmaması için başka eller devreye girmektedir. Üstelik şeytanların en şeytanı sıklıkla başkalarına “dilsiz şeytan” suçlaması yöneltmektedir.
Bu gibi durumlarda bilgi akışının, haberleşmenin önemi ortaya çıkmakta, ancak iletişim üzerine ağır bir baskı kurulduğundan “maymunların” duyu organları dumura uğramaktadır.
Çağımızın en önemli iletişim aracı olan TV kanalları ne yazık ki günümüzde bilgilenmek için değil uyuşturmak için kullanılmaktadır. Bilgi akışı yıllar öncesinin tek kanallı devlet televizyonu döneminden çok daha geride ve baskı altındadır. Bu nedenle uydu ve çanak anten aracılığı ile TV izleyen kırsal alanlarda yaşayanlar kentlere göre çok daha şanslıdır.
Büyük kentlerde yaygın şekilde kablolu sistemler kullanılmakta, kablolu yayında bulunan TV kanalları da tam bir denetim altında tutulmaktadır. Öyle günler yaşanmaktadır ki aynı anda 15 kanalda Cumhurbaşkanının incir çekirdeğini doldurmayan bir konuşması yayınlanırken, 8-10 kanalda da başbakanın yine aynı değerdeki konuşması yayınlanmakta, geriye kalan 3-5 kanalda da yerli diziler, tek sesli “açık” oturumlar yayınlanmakta bazı kanallarda ise 24 saat şıkıdım, şıkıdım oynanmaktadır. Bu kanallara bakıldığında ülkede neredeyse hiç sorun yoktur.
Ne Güney-doğuda sürmekte olan ayaklanma, ne komşularla savaş hali, ne ülkemiz üzerindeki dış baskılar, ne artık iyiden iyiye hissedilen ekonomik kriz, ne hayat pahalılığı… Her şey güllük gülistanlık, her şey tıkırında…
Her ne kadar ortada şehit cenazesi haberi, iş ve trafik kazaları, kadın cinayetleri, taşan dereler, heyelan, kapanan yollar, çığ düşmesi, soğuktan öleler, denizde boğulan sığınmacılar haber olsa bile bu gibi olaylar “vaka-yı adiye”den sayılmakta, benzer olaylar bizden daha geri ülkelerde de yaşanmakta “çok şükür” bizde iktidar sayesinde yaralar çabuk “kapanmaktadır”.
Haberleşme bu şekilde baskı altına alındığında her şey çok güzel yönetilmekte vatandaşa da şıkıdım, şıkıdım oynamak ya da AVM denilen tuzaklarda kredi kartları ile olmayan paralarını harcayarak borçlanmaktan başka bir şey kalmamaktadır.
“Mutlu yıllar“ denilen şey de bu olsa gerek…
