Şairin dediği gibi;
Alt tarafı bi çiçek toplayıp, bir hayvan sahiplenip, birkaç insan tanıyıp, sevip gidecektik bu dünyadan.
Nasıl kötü bir döneme denk geldi ömrümüz.
Vicdansızların, sapıkların, katillerin, nefretin, cehaletin ortasına düştük.
Bu aralar en çok zihnimde dönen şiir. Hakikaten nasıl kötü bir döneme denk geldi kısacık ömrümüz.
Ama tuhaf bir şekilde umut veriyor bana. Çünkü hislerime tercüman olan bu şiirin yazıldığı zamanda ben henüz dünyada değildim.
Ve birileri o gün, benim bugünkü hislerimi paylaşıyormuş.
Demek ki dünyanın en kötü dönemi olmayabilir ve hatta daha iyisi de mümkün olabilir.
Belki de bir züğürt tesellidir tabi kim bilir.
Bu şiirler, şarkılar, filmler, kitaplar, kısaca sanat olmasa insan nasıl tutunabilirdi hayata diye düşünüyorum bir süredir.
Bugün bildiğimiz ve bizi etkileyen en güzel sanat eserleri, büyük acıların ardından ortaya çıkmış.
Mutlu ve huzurlu hayat insanın yaratıcığını olumsuz etkiliyor sanırım. İnsan doğası gereği zorlanmadan, çabalamadan ilerleyemiyor.
Dolayısıyla zorlanmadığı bir hayat, gelişmesine de engel oluyor.
Aslında bir şey yaratmak bir deneyim ile mümkün.
Deneyimi ifade etme şekli ise sanatı meydana getiriyor.
Bu sayede kişiler artık hayatta olmasada ürettikleri, yeni gelenleri beslemeye devam ediyor.
Sanat önemli. Yemek gibi su gibi önemli hem de. İnsan ruhunun besini.
Bunu anlayanlar ve kendini besleyenler var. Bir de anlamayarak gereksiz bulan ama hayatın içinde farkında olmadan beslenmek için kullananlar var.
Hangisi olduğunuz fark etmez, sanat iyi ki var.
Olmasa nasıl ayakta kalırdık bunca kötülüğe rağmen.
