Ortaokul öğretmeniyim. Şu anda görevde olduğum okulda, ilkokul ve ortaokul öğrencileri aynı binada eğitim öğrenim görmekte.
Bu yıla dek ilkokul birinci sınıf öğrencilerini bu denli yakından gözlemleme fırsatım olmamıştı. Bir sürü küçük insan okulun bahçesinde, koridorlarında… Teneffüslerde arkadaşlarının elini sımsıkı tutuyorlar. Yiyeceklerini nasıl da canı gönülden paylaşıyorlar birbirleriyle. Biri ağlıyor "Annemi özledim." diye diğeri onu teselli ediyor ağlayarak "Üzülme, ben de özledim." diye. Arkadaşları çok değerli onlar için aileden ileri sanki. Öyle ki kendilerini arkadaşlarından ayrı tutmuyorlar.
Bahçede nöbetçi olduğum günlerin birinde mini mini birlerden bir çocuk gelip kolumdan tutup sarstı beni. Telaşla haykırdı "Öğretmenim! Arkadaşımı gördün mü?" diye. "Yavrum arkadaşını tanımıyorum, hatta seni de tanımıyorum." diyemedim elbette. "Arkadaşın bahçede olabilir. Bahçede değilse sınıfa bak, merak etme o da seni arıyordur." dedim. "Tamam. Hemen bulayım." deyip koşarak çıktı bahçeye. Gülümsedim arkasından. Arkadaşı onun için o kadar kıymetli ki arkadaşı öyle mühim biri ki… Bu yüzden bir başkasının onun arkadaşını tanımama imkânı yok. Küçücük yüreklerde kocaman sevgiler…
Ülkemizde 6 Şubat'ta yaşanan büyük depremden sonra deprem bölgesinden öğrenciler geldi farklı illerdeki okullara. Küçük kalplerde büyük yükler… Çok kıymetli bir meslektaşım sesi titreyerek anlattı bana. Nöbetçi olduğu günlerin birinde, okula deprem bölgesinden henüz birkaç gün önce gelen ilkokul birinci sınıf öğrencisi bir yavrumuz gelip koluna dokunmuş meslektaşımın ve "Öğretmenim hani arkadaşım… Vardı ya, o öldü." deyip gitmiş. Evet… Yeni geldiği okuldaki öğretmenin onun bir başka şehirdeki okul arkadaşını tanımayacağını idrak edemeyen küçücük bir kalp "ölüm"ü idrak etmiş. İdrak etmiş "ölüm"ü.
Tam üç ay geçti o tarifi zor acı günün üzerinden. Hayat devam ediyor. Sana, bana… Peki, o günü bizzat yaşayan insanlar için nasıl devam ediyor hayat?
Şimdi tam zamanı olan, olmayan, oldurulamayan ne varsa hatırlamanın. Tam zamanı…
Mayıs ayı da geldi fakat havalar da tam ısınmadı daha. Bu sene bahar gecikti sanki. Gecikti ama olsun ne diyor Âşık Daimi "Ne olsa da kışın sonu bahardır…"
