Geçtiğimiz hafta hıdrellezi geride bıraktık.
Türklerin en eski bayramı diye biliyorum.
Hızır ve İlyas peygamberlerin buluştuğu, toprak ve suyun kavuştuğu gün diye bilinir.
Kadim ritüelleri var. Hızır ve İlyas’ın evi ziyaret etmesi, dileklerimizi alması ve bereketi hayatımıza getirmesi için yapılacak görevler var. Tabii ki buna inananlar için.
Çocukluğumdan beri çok severim hıdrellezi. Gerçek olup olmamasından daha çok bana hissettirdikleri önemli benim için.
O dönemde ne yaşıyor olursam olayım hep umut vermiştir.
Her şeyin yoluna gireceğine olan inancımı tazelerken, yeniden başlamak için ihtiyacım olan cesareti de verdiğini düşünüyorum.
Ben yine bildiğim tüm ritüelleri yerine getirirken bu yıl ilk defa tüm ülke için bir dilek de yazdım kâğıdıma. Gerçek olup olmayacağını yakın bir tarihte göreceğimi bildiğim bir dilek.
Gerçek olmazsa hıdrelleze olan inancım sarsılmaz ama hayal kırıklığım çok büyük olur.
Sebebi elbette hıdrellez değil. Sebebi, içinde yaşadığım bu topluma inanmak için harcadığım tüm çabanın boş olduğunu görmek olur.
Yine de umudumu taze tutmayı, topluma inanmayı, Mustafa Kemal’in bu topluma olan inancının iyimserlik olmadığını, gerçek olduğunu düşünmeyi seçiyorum.
Umarım yanılmıyorumdur. Umarım yanılmıyoruzdur.
Bir sonraki hafta size bahardan bahsetmek istiyorum. Baharın sonunda gelen bahardan.
Yazın ayak seslerini bize duyuran hıdrellezden sonra, yıllardır beklediğimiz baharın gelişini kutlayalım istiyorum.
Umarım.
