Bir insan. Başına gelenleri anlamaya çalışmak, zihnini dolduran düşünceleri sıraya koymak, biraz nefes almak ve belki tüm umutsuz koşulları, gelecek kaygısını denizin sularına bırakmak için çıktı yola.
Bulduğu ilk sahilde oturdu bir bank üzerine.
Çuval gibi bıraktı hatta kendini. Bir vazgeçiş, bir umutsuzluk, korku, yalnızlık gibi duygularla.
Kafası tüm bedeninden ağırdı. Tartılsa ağır çıkacağına neredeyse emindi.
Ufka doğru kaldırdı gözlerini. Bir çıkış ararcasına. Batmakta olan güneşe sordu ne yapması gerektiğini. İşte tam o sırada, karanın bitip denizin başladığı köşeye takıldı gözleri.
Uzaktan türünü pek seçemediği tek bir ağaç selamladı onu. Arkasında dizilmiş binalara rağmen orada öylece duruyordu.
Üzüldü insan. Acıdı ağacın haline. Kim bilir ne çok arkadaşı, insanlığın açlığına kurban edilmiş ve toprakları işgal edilmişti. Bir tek o kalmıştı belli ki.
Bir ağaç direniyordu zamana. Küçük bir tepenin üstünde denizle karanın birleştiği noktada. Karşıdan bakan insan için ağacın her günü birbirinin aynı gibi görünüyordu. Sıkıcı geldi bu düşünce insana.
Oysa rüzgarı farklı, güneşin yapraklarına düştüğü açı başka, havanın ısı ve nem derecesi değişken.
Bırak günlerin aynı oluşunu, saatleri bile farklıydı.
Kim bilir kaç kez dalgalar geçti üzerinden, kaç kez rüzgar eğdi dallarını yere kadar, belki köklerini saldığı toprak onu atmak istercesine silkeledi en zayıf yerlerinden.
Direndi ağaç. Direnmek de denemez buna. Olsa olsa olanı olduğu gibi kabul etmek belki. Hayata tanıklık etmek.
Kaçmadan, kırılmadan, vazgeçmeden izin vermek hayatın ona getirdiklerine.
Karşısında duran insanın aksine kontrol etmeye çalışmadan, çabanın anlamsızlığını kabul ederek, kırılıp dökülüp küsmeden karşıladı olanı biteni.
Çünkü biliyordu. Her şeyin geçtiğini. Hep geçti.
Saatler, günler, haftalar, aylar, yıllar geçti. Her şey hep değişti.
Çoktan öğrenmişti belli ki.
Geçeceğini bildiği her şeye izin vermek, her seferinde güçlü ve köklü olmasına yardımcı oluyordu.
Esnek oldukça kırılmadığını, daha sağlam tutundukça güçlendiğini fark etmişti belki de. Şimdi karşısında duran insana da bunu öğütlüyor. Olduğu yerde sapasağlam durarak.
İnsan biraz açtığında kalbini, acıdığı, küçümsediği ya da sıkıcı bulduğu ağaçtan öğrenebilir hayatının dersini.
0
Mutlu
0
Üzgün
0
Sinirli
0
Şaşırmış
0
Virüslü
