‘İnsanlar ruhumu incittiklerinde ve gözlerim gündüzün yüzüne bakmaktan yorgun düştüğünde, eski zamanların gölgelerinin uyuduğu o uzak ovalara gittim.’ diyor Halil Cibran.
Her yazarın anlattığı hikayeler, her insanın kendi zihni ve deneyimleri ölçüsünde anlam bulduğu metinlerdir diye düşünüyorum.
Bu cümle, bu haftanın cümlesi oldu benim için.
Çünkü ben de ruhum yara aldığında yalnız kalmayı, kabuğuma çekilmeyi ve benden çok daha önce yaşamış insanların bulunduğu yerleri ziyaret etmeyi severim. İyi gelir.
Belki de başkalarının hayatları, zorlukları ve başarıları ilham veriyordur.
Meşhur olmuş olsalar da, tarihe adlarını yazdırmış olsalar da, herkes gibi acı çeken, herkes gibi kalbi kırılan, herkes gibi sevinen ya da üzülen insanların hikayelerini hatırlamak, insan olduğumu hatırlatıyor.
Kendime şefkat göstermemi sağlıyor. Aksi halde, ruhumun acısı korkunç bir öfkeye bırakıyor yerini.
Kişisel hayatımdaki kırgınlıklar değil bahsettiğim. İnsana dair kırgınlıklarım var.
Her gün daha da yıkıcı, kötü, öfkeli ve yobaz olan insana.
Kendinden başka hiçbir canlıyı önemsemeyen, gelecek için tırnağının ucunu kıpırdatmayan ve zaten bunun üzerine hiç düşünmeyen insana.
Eğitimin her şey olmadığını düşünürdüm eskiden. Meğer asgari eğitim düzeyindeki insanları genelleyerek varmışım bu fikre.
Eğitim her şeymiş. Eğitim olmayınca insan gerçekten bir hayvanmış.
Boşuna değil eğitime saldırmaları. Yok etmek istemeleri. Din çığırtkanlığı yapmaları.
Ama en çok neden kırgınım biliyor musunuz?
Gördüğüm insanların özü buymuş. Okumaya erinen, dinlediğini ezberden savunan, merak etmeyen, günü kurtarmak için her şeyi yapan insanmış bu toplumun özü.
Canım Atatürk kim bilir nelerle uğraşmış bizim bilmediğimiz.
Eskiden Atatürk’e güvenirdim. Bu insanlarda bir şey görmüş olmalı bizim göremediğimiz derdim.
Öyle ya, padişah ve halife olup geçer otururdu koltuğa, benden sonrası tufan der bakardı keyfine.
Yapmadığına göre bir sebebi var diyordum. Şimdi ise fıtratında boşvermişlik yoktu, gericilik yoktu, elindeki malzemeyle elinden geleni yaptı diyorum.
Biz millet olarak hiç hakketmemişiz bence O’nu. Bıraksaymış da kendi çukurumuzda boğulsaymışız. Yazık günah onca emeklerine.
