‘Kendini tanımak bilgeliğin başlangıcıdır.
Evrenin sırrı kendini tanımada yatar.
Bu kendiniz dışında, hiç kimsenin size veremeyeceği bir eğitimdir ve güzelliği de buradadır. Kesintisiz bir dikkat ve sürekli sorgulayan bir zihin gerektirir.
Gözlemleyerek, mücadele ederek, mutlu olarak ve hüzünlenerek öğrenmek zorundasınız.’ Demiş Jiddu Krishnamurti.
Kendisi Hint asıllı bir konuşmacı ve yazar. Ama döneminde dünya öğretmeni unvanına layık görülmüş.
Birçok yazısı ilham verici.
İnsanın bu hayatta en büyük düşmanı ölüm.
Çünkü yok olmak ve unutulmak fikri insanı delirtiyor.
Bütün bu hırslar, para ve güç savaşları hep bu yüzden.
Ölüm fikriyle baş edemeyen fanilerin, tüm insanlığa ve tabiata yaptıkları ortada.
Oysa gerçek tam olarak bu aslında.
İnsan kısacık ömürlü bir fani ve öldükten bir süre sonra unutulmaya mahkum.
İşin anlamadığım tarafı ise sen ölmüşken, yaşayanların seni hatırlatıp hatırlamaması neden umrunda olsun ki sen artık yoksun.
Akıllı olanlar, unutulmamak için uğraşmak yerine kendini gerçekleştirmek için çaba sarf ediyor. Bilgeliğe ulaşmanın yollarını arıyor.
İyi ki arıyorlar da, kıssalarından hisse çıkarma şansımız oluyor.
Ben kısa ömrümde başkasıyla uğraşmanın bir faydasını görmedim. Ne kendimde ne de etrafımda.
Ama tersine kendimle uğraşmak bana huzur ve denge getirdi. Krishnamurti’nin dediği gibi; gözlem, mücadele, hüzün ve mutluluk hep yan yana.
Kendini tanımak, bu yolda çaba sarf etmek hayatı hem kolaylaştırıyor hem de keyif veriyor. Bu işin bonusu ise hiç kimse istese de size zarar veremiyor. Çünkü karşısında bir muhatap bulamıyor.
Ama birbirinin hayatına şahitlik etmek önemli.
Kendinizi ararken yalnızlaşmak çok mümkün.
Çünkü kendine yetebilir bir hale geliyor insan.
Oysa öyle değil.
Kendini bulmak, bulduğunu paylaşmak, yürüdüğün yolda sana şahit ve senin şahit olduklarınla ilerlemek çok kıymetli.
Hepimizin kendi yolculuğunda, yoluna eşlik edenler olmalı. Yollar kesiştiğinde sevgiyle kucak açmalı yargısızca. Yollar ayrıldığında da sevgiyle vedalaşmayı başarmalı.
