Köpekler ve kediler yırtıcıdır. Bir şeyleri öldürüp yerler. Hiç hoş değil hatta zararlı ama biz onları evcil hayvan olarak alıp bakarız. Besleriz, aşılarını yaptırırız, ilaçlarını veririz. Biliriz ki yırtıcılık onların doğasında var. Kötü değil açlar.
Hayvanlar saldırganlıkları için bir sorumluluk taşımıyorlar. Yeterli zekaya, düşünme yeteneğine ve utanma duygusuna sahip değiller. Onlarda iyi ve kötü bilinci yok. Ölüm düşüncesi de yok. Hayvanlar eylemlerinin farkında değildir.
Hiçbir hayvan bilerek tasarlayarak cinayet işleyemez, yalan söyleyemez, zimmetine para geçiremez, ihaleye fesat karıştıramaz, doğayı katledemez, kumpas kuramaz, sahte videolarla diğer canlıların yaşamlarını karartamaz, yandaş besleyemez, ırkçılık ve mezhepçilik yapamaz…
İnsanlar söz konusu olunca durum değişir. Biz insanlar nasıl ve nerede zarar görebileceğimizi ve nedenini biliriz. Ölümlü olduğumuzun farkındayız. Bize neyin acı çektirdiğini, neden korktuğumuzu biliriz. Başkalarını nasıl korkutacağımızı ve onlara nasıl acı verebileceğimizi de biliriz.
Başka insanları bilinçli olarak korkutabiliriz. Hatalı davranışları nedeniyle onları hırpalayabiliriz, incitebiliriz, aşağılayabiliriz. Temel haklarından ve özgürlüklerinden mahrum bırakabiliriz. Onlara, akla ziyan yöntemlerle işkence edebiliriz. Sahte delillerle bir insanın hayatını karartabiliriz. İnsanların kutsal saydıkları değerleri istismar edebiliriz… Hiçbir yırtıcı bu kadarını yapamaz.
Sadece insan iyi ve kötünün ne olduğu bilgisine sahip olduğu halde işkence yapar. Sırf acı vermek için acı çektirir. Hayvanlar böyle şeyleri beceremez ama insanlar ırkçı ve teolojik saplantılarıyla bu acımasızlıklarını meşrulaştırmaya çalışırlar. Psikopatlık sadece insanlara özgüdür ve bunun altında yatan sorun da suçluluk duygusudur.
İnsanın hata yapma, zarar verme, acı çektirme, kasten ya da körü körüne kötücül eylemlerde bulunma kapasitesi çok yüksektir. İnsanın akılsız aç gözlülüğü, vahşi bencilliği, saldırganlığı, küstahlığı ve bunlara eşlik eden gaddarlığı dünyamızı cehenneme çeviriyor. Bu özelliklerin hiçbiri hayvanlar dünyasında yoktur.
İnsan, belki de bu kötücül özelliklerini ve yıkıcı yatkınlıklarını bildiği için diğer insanlarla ilişkilerde şüpheci bir tutum sergiler ve zehirli bir dil kullanır. “Amaca ulaşmak için her yol mubahtır.” diye düşünen ve bu düşüncelerini hayata geçirirken akla ziyan yolsuzluklara bulaşan dinciler böyledir. Lüks ve şatafat içinde yaşarlar ama huzuru bulamazlar. Şüphe ve korku içinde kıvranırlar. Kendilerine saygı duymazlar.
Belki de insan hiç olmaması gereken bir varlıktı. Böyle bir düşünceyi çok saçma bulan okuyuculara, insanlık tarihinin bir katliamlar tarihi olduğunu hatırlatmak isterim. Belleğinizi zorlamanıza gerek yok. Hamas militanlarının provakatif ahmaklıklarına ve İsrail’in Gazze’de giriştiği katliamlara bakın. Bu vahşetleri durduramayan insan soyu hiç olmasa daha iyi.
