Toplumca ağır depresyonun eşiğindeyiz bence. Nasıl olmayalım ki? Yaşadığımız toplumda her şey çığırından çıktı derken son günlerde yaşananlar, bugüne kadar gördüklerimizin hiçbir şey olmadığını bize ispatlamak istercesine hepimizin hayatının orta yerine düştü.
Büyüklerimizin daha önce yaşadığı ancak bizim jenerasyonun sadece anlatılanlardan bilgi sahibi olduğu ‘darbe ve OHAL’ kavramları birçoğumuz için korku, panik, endişe ve kaos anlamına geldi.
Çok şey konuşuldu, yazılıp çizildi ve halen de devam ediyor. Herkesin hayatında ucundan kıyısından tanıdığı yada oldukça yakınında olan birileri yaşananlara sebep olan örgütün üyesi ya da sempatizanı olarak karşımıza çıktı.
Tüm bunlar oluyorken biz neredeydik, nasıl fark edemedik diyoruz ister istemez. Ancak anlaşılan o ki fark edemeyen sadece bizler değilmişiz. Ya da farkında olup ses etmeyen.
Diğer taraftan ise bir mucize gerçekleşti ve ayrıştırılmış olan tüm ülke fertleri milli duygularla sarmalanarak bir araya geldi. Herkes kenetlenmeye büyük bir adımla yaklaştı. Bu durum yıllardır özlemle bekleniyordu aslında.
Keşke böyle şeyler yaşanmadan birlik ve beraberliğin önemini anlayabilseydik. Olsun geç olsun güç olmasın demiş atalarımız. Doğru söze ne denir. Umarım bu tablo kalıcı olur.
Ancak kabul etmek gerekir ki yaşanan büyük olaylar her zaman travmaları da beraberinde getirir. Özellikle bizim jenerasyon ve küçüklerimiz büyük travmalar yaşıyorlar şuan. Henüz belki kimse farkında değil ama uzun vadede çok büyük bir sorun bizleri bekliyor.
Güvende hissetmek ve huzur insan hayatının vazgeçilmezleri iken, can güvenliğimizden tutun da kişisel özgürlüklerimize,ekonomik endişelerden sosyal güvene kadar her alanda büyük sarsıntı yaşıyoruz.
Okuldaki öğretmenimizden, hastanedeki doktorumuza, güvenliğimiz için başvurabileceğimiz polis ve askerden, adalet aradığımız hukuk insanlarına kadar neredeyse hayatımızın tüm alanlarında bu insanların var olması, belki de çok güven duyarak kendimizi, sevdiklerimizi emanet ettiğimiz insanların vatan haini çıkması toplumsal olarak güven duygumuz üzerinde çok ciddi yaralar açtı.
Yakınımızda olan ya da bir şekilde tanıdığımız, hayat öykülerine şahit olduğumuz insanların yarattığı hayal kırıklığı, kurulan duygusal bağların neden olduğu aldatılmışlık hissi, büyük anlamlar ifade eden kavramların başımıza neler getireceğinin bilinmezliğinin yarattığı korku vb.
Tüm bu yaşananların sosyolojik boyutu elbette ki zamanla değerlendirilecektir. Umuyorum çok geç kalınmadan bu konuda girişimler gerçekleşir ve toplumsal olarak güven duygumuz iyileştirilir.
Aksi halde gelecekte çok daha ciddi sorunları olan bireylerin yaşadığı bir ülke olmaktan kaçamayacağız. Çünkü tüm bu duygular tamamen insani olmasının yanı sıra kişilikler üzerinde çok olumsuz etkilere sahip.
Toplumun büyük kısmı hastalıklı ruh halinde olursa yaşanacaklar bugünlerden çok daha sert olabilir. Umarım o günleri görmeyiz.
