Umut hep varmış diyebilir miyiz?
31 Mart’ta, önce herkesi şok eden bir tablo gördük.
Nutkumuz tutuldu.
Sevinmeyi o kadar unutmuşuz ki, aklımız hemen olası kötü senaryoları üretmeye başlayıp tepkisiz kalmamıza sebep oldu.
Umutsuzluktan yorgun ve tükenmiş hissederken nefes aldığımızı, dolayısıyla yaşadığımızı ve hayat devam ediyorken umudun hep var olduğunu hatırladık hep beraber.
Bunun tam tersi de geçerlidir elbette bazılarımız için.
Ama tam da o bazılarımız, keşke bir an durup insan olarak ihtiyaçlarına bakabilseler.
Belki de sürekli savaşmaktan yorulduklarını ya da hak gördüklerinin başkaları için haksızlık olduğunu fark edebilirler.
Başkasına yapılan haksızlığın insan olan herkesi ne kadar yaraladığını, dolayısıyla aslında içlerindeki insanla ilişki kurduklarında, kendilerinin de yaralandığını anlayabilseler keşke. ‘Komşusu açken, tok yatan bizden değildir’ sözünün gerçekliğini fark edebilseler.
Dilerim bir gün mümkün olur.
Ne kadar basit beklentiler için ne kadar büyük çabalar sarf etmek zorunda kalıyoruz yıllardır.
Yaşayan ölüler gibi insani ihtiyaçlarımızı bile unuttuk.
Belki de küçük şeylerin kıymetini fark etmemize neden oldu tüm bu yaşananlar.
Ama yine de çok zordu. Hala zor aslında bir şey değişmedi.
Değişen tek şey yeni yeşeren umut oldu.
Bir şeylerin değişebilme ihtimali bile yetti mutlu uyanmaya.
Toplumca delirdiğimiz ve tahammülsüzlük limitlerini zorladığımız günlerden, hoşgörüyü hatırladığımız, ayrışmaktan daha çok birleşmeye ihtiyacımız olduğunu fark ettiğimiz günlere doğru ilerlemek için bir umut yeşerdi.
Baharın gelişi ile tohumların uyanıp çiçeklenmesi, yeniden hayata tutunması ilham olsun hepimize.
Baharla beraber umutlar da yeşersin dilerim ki.
Kısacık, küçücük filiz veren umut, gelecek güzel günlerin müjdecisi olsun.
Buradan açılan yol yepyeni güzellikler çıkarsın karşımıza.
Eski güzel günlere ve belki daha iyilerine gitmek için motivasyon yaratsın hayatlarımızda.
Bu ülkeye kırmızı çok yakışıyor. Al bayrağımız gibi.
