Türkiye, gariplikler ülkesi. O kadar çok acayip olay oluyor ki, hangisine şaşıracağımızı bilemiyoruz. Duyunca 
“abartıdır” deyip inanmıyoruz. Gözlerimizle görünce de hiçbir tepki göstermiyoruz.
Yeni ders yılı büyük sorunlarla açıldı. Öğrencilerin mi, öğretmenlerin mi, yöneticilerin mi daha çok sorunu var, bilen yok. Ama bu yılın en inanılmaz olayı ise apartman liseleri…
Apartman topuklu ayakkabı bir zamanlar moda olmuştu. Şimdilerde yeniden görüyoruz. Giyene ortopedik kalıcı zararlar verdiği söyleniyor. Ancak sadece giyene zarar veriyor. Ancak apartman liseleri yüz binlerce gencin geleceğini ilgilendiriyor.
Bir yasası, yönetmeliği var mı? Bir geçiş dönemi kondu mu? Bilmiyorum. Olsa da hiç önemi yok. Böyle bir rezalet olamaz. AKP ile cemaat arasında bir savaş patlak vermesine yol açan dershane tartışması sonunda, bu kuruluşların kapatılacağı, koşulları yerine getiren dershanelerin liseye dönüşeceği söylenmişti. Bununla ilgili Yasal düzenleme yapılsa da Anayasa Mahkemesi yasayı iptal etti. Ancak bu arada bazı dershaneler formaliteleri tamamlayıp liseye dönüştü.
Ders yılı başlamak üzere iken pek çok şehirde bazı apartmanların bazı katlarına “lise” yazılarının asıldığını gördüğümüzde önce pek bir şey anlamadık. Bir kısmı birkaç kat, bir kısmı apartmanın tamamını kapsasa bile altlarında işyerleri, kebapçılar, fıstıkçılar, giyim mağazaları var. Ama illa ki modern kahvehane olan “cafe”ler var.
Ders yılı başladıktan sonra bu binaların önünden geçerken teneffüs saatlerine rast gelirseniz, pencerelerden sarkan mahkumlar gibi çaresiz gençleri görüyorsunuz. Elbette bir kısmı da bu binaların altlarındaki “cafe”lerin açık bölümlerinde vakit öldürüyor, karnını doyuruyor. Daha acısı önlerinden geçen öğretmenlerine ve yöneticilerine aldırmadan sigaralarını tüttürüyor. Yöneticiler de bir şey yapamıyor. Ne de olsa onlar öğrenci değil. Müşteri..(!)
Yaşamlarının en hareketli çağlarında bulunan bu gençlerin çıkıp hava alabilecekleri bir bahçe, aralarında spor karşılaşmaları yapabilecekleri sahaları, pingpong masaları olsun yok. Spor salonu olmasa da olur.
Ya laboratuarlar, kütüphane, rahat ve aydınlık sınıflar, geniş koridorlar, rahatça inilip çıkılabilecek merdivenler, acil durumlar için çıkışlar, öğretmenlerin arabalarını koyabileceği otoparklar, servisle taşınan öğrencilerin sağlıklı olarak inip bineceği durak yerleri?
Hiçbiri, ama hiçbir yok. Ya bu öğrencileri bu liselere veren velilerin bu eksiklikler üzerine talepleri? Çocuklarını verdiklerine göre o da yok.
Geçtiğimiz günlerde bu apartman liselerden birinin altında işyeri olan ahbabıma lisenin bahçesi olup olmadığını sorduğumda, muzip şekilde güldü. Eliyle biraz ilerde kaldırım üzerine konmuş sehpada iddialı bir tavla maçına tutuşmuş birisini işaret ederek “Git” dedi. “Ona sor”. Lisenin sahibi ya da müdürü imiş. Hem de ülke çapında yaygın bir dergi adıyla anılan apartman lisesinin kapısının önündeki manzara bu idi.
Özelleştirme furyasında her şey satıldı. Sıra okullara gelmişti. Özelikle kent merkezlerinde buluna okulların değerli arsaları satılacak, yerine rezidanslar, alışveriş merkezleri yapılacaktı. Onlara göre özel olan her şey güzel olacaktı.
İşte gençlerimizin geleceği…
Apartman liselerimiz hayırlı olsun…
