Sanırım bu yıllardır ertelediğim ‘o’ yazı olacak. Bilirsiniz okullarda, alış veriş
merkezlerinde, derneklerde düzenlenen ödüllü yarışmalar vardır çocuklar için. Belli bir tema üzerine yazılan kompozisyon ve resim yarışmaları. İşte ben her yıl anneler gününde, anne temalı yarışmalara katılmayı çok isteyip bir türlü başaramadım yazmayı. Çocukluğumdan beri kompozisyonumun iyi olduğunu söyleseler de, konu annem olunca eksik geldi hep kelimeler. Bir kağıt değil bir kitap bile az gelirdi çünkü annemi anlatmaya. En son bir alış veriş merkezinin düzenlediği anneler günü yarışması ilanına bakarken karar verdim yeterince büyüdüğümde O’nu anlatan bir kitap yazmaya. Garip bir şekilde biliyordum sanki o gün annemin fiziksel olarak yanımda olmayacağını. Şimdi burada, anneler günü temalı ilk yazım için cesaretimi toplamışken, iç sesimin haklı çıkması üzüyor beni. Kim bilir belki bu yazı ileride bir gün kitabımın önsözü olur.
Küçük bedeni içinde kocaman yürekli bir kadındı benim annem. Mutluluğunu herkesle paylaşan, üzüntüsünde duvar gibi dik ve soğuk duran. Güler yüzüyle hatırlanır herkes tarafından, içi ağladığında bile yüzü gülümserdi çünkü. İstemezdi kimsenin yardımını, kendi kendine çözerdi sorunlarını, içinde yaşardı acısını. Kötü günlerini paylaşmakta cimri, iyiliklerde, güzelliklerde bonkördü. Her şeyi bilirdi ve her söyleminde haklı çıkardı. Defalarca yaptığım itirazlara ve tartışmalara rağmen sonunda sen haklıydın dedirtirdi bana her seferinde. Hayatına dokunduğu herkeste bir izi var biliyorum. Neler yaşadı, neler gördü, neler hissetti ömründe kim bilir. Şahit olduğum kadarını, kendi algım ölçütünde değerlendirebiliyorum ancak. Ve büyüdükçe daha iyi anlıyor, yaşadıkça daha iyi hissediyorum O’nu.
Bir kadının her şey olabileceğini annemden öğrendim ben. Bugün kimseye ihtiyaç duymadan kendi ayaklarım üzerinde duruyorsam, iyi ve kötü arasındaki farkı ayırt edebiliyorsam, tanıdığım her insanla ilgili bir ön görü sahibi olabiliyorsam, yaptığım işte başarılı olup takdir kazanıyorsam… Bunların hepsi O’nun sayesinde. O kadar güzel yetiştirdi ki bizi, hayatın getirecekleri korkutmuyor gözümüzü. Çünkü biz karanlıkta yolumuzu bulmayı, cesur olmayı, pes etmemeyi öğrendik. Yeterince inanırsan başaramayacağın hiçbir şey olmadığını öğrendik. Hayatımdaki en büyük şansımdı benim annem ve ben O’nun kızı olarak bu dünyaya geldiğim için gurur doluyum.
Evet, benim annem bu yazıyı okuyamayacak, evet burada yazanların birçoğunu ona söyleme şansım varken yapamadım. Bilseydim böyle olacağını daha çok sarılırdım ona, daha çok söylerdim sevdiğimi, daha az tartışırdım mesela, daha çok anlamaya çalışırdım.
İşte bu yüzden anneniz yanınızdaysa sarılın ona, kırmayın kalbini, hatırını sormak zor gelmesin, yarın ararım nasıl olsa demeyin. Çünkü bir yarınınız olmayabilir. Anneniz gittiğinde geri dönüşü yok biliyorsunuz. Dilsiz bir acı kalıyor içinizde ve bitmek tükenmek bilmeyen keşkeler… Vaktiniz varken keşkelerin yerine iyi kiler biriktirin…
Anneler Gününüz Kutlu Olsun.
Yorumlar kapalı.