Sanırım bir çocuğun hayatındaki en önemli anılarıdır ilk bisikletlerine kavuştukları anlar.
Nerden geldi şimdi bu derseniz, güzel bir atölye dersiydi. Eğitmen bisiklet anımızı yazmamızı istedi.
Yazmak en sevdiğim şey. Nedense bisiklet kelimesi bir sürü pencere açtı bir anda zihnimde. Hal böyle olunca ne yazacağıma karar veremeden bitti süre. Ben de dedim ki sizlerle paylaşayım.
Bizim yazlığın bulunduğu yer çok elverişlidir bisiklet kullanımına. Trafiğe kapalı caddesinde, günün her saati, her yaştan insan görürsünüz. Bisiklet kullanmak özgürlüktür çünkü. Çevreyi kirletmeden, ulaşımı hızlandıran ve spor yapmanızı sağlayan tek araç sanırım.
Üstelik kendinize ait olması da gerekmez. Paylaşımcıdır çünkü komşular. Bir yere gidilecekse istemeniz yeter.
Ben de tüm yazlarımı bisikletle geçirenlerdenim anlayacağınız. Okullar kapandığı gibi gidilen ve açılmadan dönülmeyen o uzun, güzel yazlar. Tüm arkadaşlarımızın tek tek geldiği, beraber büyüdüğümüz, ailemizin kalabalık ve bir arada olduğu zamanlar. Şimdilerde anılarda kalan.
İlk bisikletimi hatırlıyorum mesela ancak nasıl edindiğim bir soru işareti benim için. Sanırım abimindi. Belki de başka birinin. Ama almaya gitmediğimize eminim.
İlk kullanma çabalarım geliyor gözümün önüne. Ve bir an. Rengini, kokusunu, hissini hatırladığım ve beni gülümseten bir an. Yazlığın bahçesinde, sevdiğim bir komşu abinin desteğiyle çizdiğim daireler. Hatırlarken gülümsetti beni.
Sonra abimin yeni alınmış gıcır gıcır beş vitesli bisikletinin 4.kattan çalınması. Teyzem çok üzülmüştü. Daha borcu bitmeden giden bisiklet için.
Bir de babamın gönderdiği, kargo kamyonundan inen gri bisiklet. Kardeşim için gelmişti. Sanırım ilk hediyesiydi. Heyecan, özlem ve biraz kırgınlıkla hatırlatıyor kendini.
Şimdi sorsam, hatırlıyorlar mı ya da ne hissettiriyor bisiklet onlara bilmem. Benim için bisiklet yazlığı, uzun tatilleri, güzel anıları, ailemi, sevgiyi ve huzuru hatırlatan güzel anlardan ibaret.
Belki başkaları için hüzünlü, kavuşulamayanı yada korkutucu bir kazayı hatırlatabilir. Yine de ne olursa olsun önemli olan hatırlamak sanırım.
Yaşıyorum diyebilmenin, kendine hayatın devamlı bir şey olduğunu, bir yerde takılıp kalmadığını ispatlayabilmenin en önemli yolu.
Hatırlamak her koşulda güzel. Geçip giden kötü bir anın gittiğini gösterir, güzel anlarınsa her zaman bizi gülümseteceğini.
Siz en son ne zaman hatırladınız bir çocukluk anınızı? Hatırlatın lütfen kendinize.
Gülümsetecek anılar biriktirmek dileğiyle…
