Ebeveyn olmak çok zor zanaat.
Ben hayatın içinde bir çocuk büyütmektense kendimi büyütmeyi tercih edenlerdenim.
Anne baba olanlara saygım sonsuz. Ancak hiç benlik değil. Enerjim kendime zor yetiyor.
Yıllarca çocuklarla çalışmış biri olarak, sürecin nasıl zor ve sürekli bir endişe hali olduğunu yakından takip ettim.
Bundan 7 yıl önce bir kedi bana kendini zorla sahiplendirdi. İstemeden ve planlarımda yokken kedi annesi olarak buldum kendimi.
Hiç pişman olmadım orası ayrı ama birinden sorumlu olmak fikri gerçekten yorucu.
Hayatını, evini, işini, tatilini düzenlerken başka birini de düşünmek zorunda olmaktan bahsediyorum.
Bu dönem bir sağlık problemi var kedimin. Her gün veterinerdeyiz.
Evdeki acı çeken haline çare bulamamak, yetersizlik duygumu tetikliyor.
Sürekli diyorum ki, insan olsa en azından derdini dinlersin. O da bir destektir.
Söz konusu hayvanlar olduğunda konuşamamaları daha çok üzüyor insanı.
Veterinerin söylediği her şeyde kendimi sorguluyorum, suçluluk duyuyorum, agresif denmesinden utanıyorum.
Hâlbuki sorun benden kaynaklı değil. Üstelik onun da bir karakteri var ve benim etkim neredeyse hiç yok.
Ancak, öğretmenleri tarafından eleştirilen öğrenci velilerinin tepkilerini ve duygularını daha iyi anlıyorum şimdi.
Gerçekten insan kendini sorumlu hissediyor. Sanki sebep kendiymiş gibi.
Sürekli kendi hayatıyla ilgili tetiklenmeler yaşıyor.
Şimdi derseniz ki hayvan ve çocuk bir mi? Haklısınız. Elbette bir olamaz.
Ancak ben bir kere daha anladım ki çocuk sahibi olmak çok zor.
Hayvan sahibi olmak böyleyken, çocuk büyütmek gerçekten hiç benim harcım değilmiş.
Ya ben ya da çocuk delirirdi kesin.
Bu vesileyle geçmiş anneler gününü ve gelecek babalar gününü en içten dileklerimle kutluyorum. Önlerinde saygıyla eğiliyorum.
Ebeveyn olmak ömür boyu süren en zor meslek bence.
