Mustafa Kemal Paşa ve silah arkadaşları Büyük Taarruz için son hazırlıklarını yaptıkları sıralarda, İstanbul’a yönelik bir Yunan taarruzu ihtimali o kadar artmıştı ki, Harington, Yunanların İstanbul’u işgali halinde Padişah’ın şahsi himayesi hakkında hükümetinin görüşüne müracaat etti. Rumbold, Yunanlar İstanbul ‘u işgal etseler dahi ilk karışıklık hariç Padişah’ın güvenliğinin tehlikeye girmeyeceğini düşünüyordu. Ancak Yunanlar idareyi ele geçirinceye kadar müttefiklerle birlikte başkumandan, Padişah’ın himaye edilmesi konusunda gerekli düzenlemeleri yapacaktı. Bu konuda devreye giren İngiliz hükümeti, Padişah’a her türlü koruma sağlanmasını emretti. İngilizler, padişah Vahdettin’in üzerine titriyorlardı.
Harrington 15 Ağustos 1922 tarihinde Yunanları bir kez daha uyardı. Başta Fransızlar olmak üzere müttefiklerin kararlılığı ve güç gösterisi nedeniyle, Yunanistan İstanbul’u işgal planını askıya aldı.
Hacı Anesti İzmir’e, İstanbul’un fatihi olarak değil, omuzları çökmüş, morali yıkılmış olarak döndü. Hırsını alamıyordu. Durumu, “Allah kahretsin! Müttefikler karşı çıktı. İstanbul’a giremedik” diye özetliyordu.
Üstelik Büyük Türk taarruzu kapıdaydı… Ama ortada, tehlikeyi önceden sezip tedbir alabilecek aklı başında bir Yunan kurmay heyeti yoktu.
Ne Atina ne de Anadolu’daki Yunan komutanlar, Türk ordusunun taarruzunu öngörebildi.
İngilizler de bir taarruz beklentisi içinde değillerdi. İngiltere, Fransa ve İtalya, yakında Venedik’te toplanacak bir konferansın hazırlıklarını yürütüyor, kimi nasıl davet edeceklerini tartışıyorlardı ki….
Türk ordusunun Başkumandan Mustafa Kemal Paşa önderliğinde 26 Ağustos 1922’de başlattığı Büyük Taarruz, Yunanistan’ın hesapsız emellerinin üzerine kâbus gibi çökecekti.
Türkiye adeta küllerinden doğmuştu…
Venedik Konferansı gündemden kalktı…
Tarih Venedik’i değil, Lozan Konferansını yazacaktı…
