Biraz insan psikolojisinden bahsetmek istiyorum bu hafta. Kafamda bazı sorular var.
Diyelim ki, bir renkten nefret ediyorsunuz. Ama öyle nefret ediyorsunuz ki, o rengin bulunduğu herhangi bir ortama girmiyor, zorunda kalırsanız çeşitli bahanelerle gitmemeyi tercih ediyor, elinizde imkan varsa bulunduğunuz ortamdan o renge ait her şeyi kaldırtıyorsunuz.
Öyle bir tiksinme ve nefret ki, sizi o renkle karşı karşıya getiren insanları cezalandırmayı hakkınız olarak görüyorsunuz.
Şimdi düşünelim. O renkten böylesine nefret ederken, bir anda sevmeniz ve sevenlere saygı göstermeye başlamanız mümkün mü?
Bir de o rengi sevenler tarafından bakalım. Çok seviyoruz. Sürekli aklımızda, kalbimizde, hatta zaman zaman bir araya gelerek duygularımızı paylaşmak bizi için çok önemli.
Sonra o rengi sevmeyen birileri gelip diyor ki;
O renk artık yok, yasak. Hatta o kadar yasak ki, sevmeye devam edenlerin başı derde girebilir. Suçlanabilir. O rengin aleyhine bir sürü kampanya yapılırken diğer yanda renk ve sevenler hakkında da bir çok hakaret konuşması gerçekleşiyor.
Tüm bunları izleyip gören ve tedirgin olan renk sevenler de artık yılda birkaç kez gerçekleşen toplantılara dahi katılmaktan çekiniyorlar.
Sevginizi içinizde yaşamaya devam ederken acı çekiyor, üzülüyor ve umutsuzluğa düşüyorsunuz.
Sonra bir gün yasağı koyanlar, ekranlarda ılımlı söylemler ve kutlamalara başlıyor. Seviniyorsunuz.
Hemen ardından ilk buluşma tarihinizi iple çekiyor, bütün sevginizle orada bulunmak istiyorsunuz.
Artık renginizi konuşabilecek, sevginizi anlatabileceksiniz. Sanıyorsunuz ki zafer kazanıldı. Her şeye ve herkese rağmen.
Ancak işin aslı öyle olmadı. Ne rengi sevmeyenin duygusu değişti. Ne de sizin kısıtlılığınız.
Yalnızca sevmeyenler, sevenlere birazcık alan açtı.
Yani zafer kazanılmadı. Kontrollü izin verildi. Kim bilir hangi sebeple?
Yine de özgür hissetmek iyi geldiyse tadını çıkaralım.
Bir sonraki kim bilir ne zaman…
