Bir arabam var. 13 yıldır birlikteyiz. İlk sahibi benim.
Tanıştığımızdan bugüne çok zaman geçti.
Her yıl bir kere ilgi beklerdi, bu yıl üç kere servise gittik.
Bir kedim var. Kırk günlüktü beni bulduğunda. Şimdi 7 yaşında.
Her yıl bir kere aşıya giderdik, bu yıl iki kere uzun süreli tedavi için veterinere gidip geldik.
Ben ise kırka bir kala, gözlük sahibi oldum.
Saçlarımda birkaç tel beyaz ilişti gözüme.
Cildin yer çekimine yenik düşmesi ve diyetin kilo vermek için yetmemesi ne demek anlamaya başladım.
Demek böyle oluyor zamanın hızlı geçtiğini fark etmek. Zamanın eskiterek geçtiğini idrak etmek.
Şimdi derseniz ki, daha ne gördün dur bakalım, haklı olabilirsiniz.
Hayat hep yeni şeyler çıkartıyor karşına. Yol pek düzlük değil. Sürekli öğretmeyi seviyor. Yaşadıklarım çoktu. Yaşamadıklarım daha da çok eminim.
Fakat işte en önemlisi bu bence.
Yolun düzlük olmadığını, her şeyin hep değiştiğini, zamanın kıymetini anlamaya başlayınca rahatlıyor sanırım insan.
Koşturmak manasızlaşıyor. Sakin ve huzurlu olduğun anlar kıymetleniyor. Beklentilerin azalıyor, sükunet ihtiyacın artıyor.
Önemli olan sağlık cümlesinin anlamını idrak ediyor ve dilek haklarını ondan yana kullanmaya başlıyorsun.
Çünkü artık biliyorsun.
Gerisi bir şekilde hallolur.
Velhasıl kelam, zaman geçiyor.
Hepimiz eskiyoruz.
Çok da koşturmamak lazım. Daha az konuşmak ve daha çok keyif peşinden gitmek lazım. Emeklilik yaşı çok uzun.
Hayalleri o zamana ertelersek, ne beden ne de ruh izin verir gerçekleştirmeye.
Vakit ve enerji hala varken, tüm enerjiyi hayalleri gerçekleştirme çabasına vermek lazım. Şanslıysak hayatı yaşadık deriz. Değilsek hep bir geç kalmışlık hissi içinde mutsuz oluruz.
Zamanla beraber akmayı, direnmek yerine teslim olmayı başarmayı diliyorum.
Bana, bize, hepimize…
