Bu hafta bir yıldır aldığım eğitimin son kısmını tamamlıyorum. Benim için çok önemli.
Fasya denilen ve bedenimizde kan kadar önemli bir yapı ile ilgili aldığım eğitim.
Öyle önemli ki, yaşlanmaktan, organ ya da kemik kas bozulmalarına kadar her şeyle ilgili ve her şey için çözüm üretebilmemize olanak sağlayabilir.
Yirmi senelik bir konu aslında. Daha yeni keşfedildi diyebiliriz.
Halen araştırmaları sürüyor ve bence gelecekte ölümsüzlük bulunacaksa, bu kesinlikle fasyanın sağlığıyla doğrudan ilişkili olacak.
Çok heyecanlıyım. Tüm araştırmaları takip etmeye çalışıyorum.
İşimin en sevdiğim kısmı bu olabilir. Sürekli yenilenebilmesi.
Tabii merakla çok ilgili.
Benimle aynı işi yapıp, kitaptan öğrendikleriyle devam eden çok kişi var tanıdığım.
Bence insanın yaptığı işle ilgili heyecan duyması ve sürekli ilerleme çabası, genel hayatına da canlılık katıyor. Yaşam enerjisi ve mutluluk garantili.
Eğer işinizle ilgili heyecan duymuyorsanız da hayata küsmek çok mümkün.
Sanırım ben şanslı azınlıktayım.
Bizim ülkede sevdiğin işi yapabilmek biraz şans gerektiriyor.
Ancak üzüldüğüm bir konu var.
Dünya, teknolojide ve araştırmada öyle büyük adımlarla ilerliyor ki maalesef kısa bir süre sonra yeni neslin ne dediğini anlamayan büyük ebeveynler gibi çaresiz kalacağız.
O kadar ilgisiz, meraksız, heyecansız bir toplum olduk ki adeta yaşayan ölüler ülkesine dönüştük.
Daha şimdiden cep telefonlarını kullanma şekilleri açısından bile bize fark atan yeni neslin, yıllar sonra yaratabilecekleri değişimlerle gurur duyabilirdik belki, ancak sürekli müdahale edilerek, eğitilmemesi için her önlemi almaya çalışanlar sayesinde bu bir hayal olacak gibi.
Bir topluma verilebilecek en büyük zarar savaşla falan değil, eğitimden uzaklaştırmakla mümkün olabilir sanırım.
Teknolojinin gerisinde kalmanın sonuçlarını tarih derslerinde okuduk yıllarca. Demek ki herkes sadece okumuş, kimse ders çıkartmamış.
Keşke para verip aya seyahat edenlerden değil, kendi gemisini yapanlardan olsaydık. Olabilirdik. Mümkündü. Artık değil. En azından uzunca bir süre.
